Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουν πολλοί μαζί μου αλλά δεν ενθουσιάστηκα πολύ. Αυτή η ταινία προσπαθεί να βγεί από την δεκαετία του '80. Έχει αυτή τη νοσταλγία και την ατμόσφαιρα που έχουν οι ταινίες της δεκαετίας εκείνης. Το αν τα καταφέρνει όμως είναι το ερώτημα. Και η απάντηση είναι νομίζω ότι τα καταφέρνει ελαφρώς, ίσως στην ατμόσφαιρα και στις σχέσεις που αναπτύσσονται αλλά και ελάχιστα στους διαλόγους που έχει ο πρωταγωνιστής με τον σκύλο και το ρομπότ. Ενώ έχει όλα τα φόντα για να δούμε κάτι καλό όπως φαίνεται και από τα πρώτα λεπτά της ταινίας κάπου από ένα σημείο και έπειτα η μπάλα χάνεται.
Η σκηνοθεσία είναι καλή, ο αγαπημένος αυτός ηθοποιός, ο Τομ Χανκς, αναμφίβολα είναι αυτός που κρατάει την ταινία και της δίνει ενδιαφέρον. Βέβαια ένας Τομ Χανκς δεν φέρνει την άνοιξη, ούτε ο πολύ συμπαθητικός σκυλάκος φυσικά που είναι συνέχεια μαζί του. Νομίζω ότι από ένα σημείο κι έπειτα το σενάριο δεν ήξερε προς τα που να πάει με αποτέλεσμα να τα μπλέξει λίγο και να μας κάνει να βαρεθούμε. Να πω επίσης ότι το ρομπότ αισθητικά δεν ήταν και όμορφο, όσο μπορεί να είναι ένα ρομπότ, έστω συμπαθητικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου