ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ (2019) Who You Think I Am

 ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ (2019) Who You Think I Am

Είναι από τις ταινίες που ο/η ηθοποιός κρατάει την ταινία. Εαν δεν υπήρχε η Ζυλιέτ Μπινός πιθανόν να μην βλεπόταν το ίδιο η ταινία. Με τι ασχολείται; με τα Social media και με το πως επιδρούν στη ζωή μας. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να φτιάξει ένα φανταστικό πρόσωπο και να το πλασάρει σε ένα κοινωνικό δίκτυο σαν να ήταν αυτός το συγκεκριμένο πρόσωπο. Τι μας διδάσκει; ότι πρέπει να προσέχουμε και να μην ανοιγόμαστε διότι δεν ξέρουμε ποτέ ποιός ή ποιά κρύβεται πίσω από ένα προφίλ.

 Η ταινία κινείται αργά, θα έλεγα αδιάφορα και μονότονα. Οι ρόλοι δεν ξεκαθαρίζονται με αποτέλεσμα ο θεατής να μπερδεύεται. Στην αρχή της ταινίας αισθάνεσαι ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με την ηλικία.  Θα μπορούσε να πλησιάσει στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ αν και δε νομίζω ότι πλασάρεται ως τέτοιο. Περισσότερο θα το χαρακτήριζα ως ένα ρομαντικό δράμα.

Η ΣΥΛΛΕΚΤΡΙΑ (1967) La collectionneuse

 Η ΣΥΛΛΕΚΤΡΙΑ (1967) La collectionneuse

 Η συλλέκτρια είναι η τρίτη ταινία του Έρικ Ρομέρ από την σειρά των έξι ταινιών «Έξι Μύθοι περί Ηθικής». Αυτή είναι η πρώτη έγχρωμη ταινία του. Ακόμα μια ταινία βασισμένη στο κίνημα της νουβέλ βαγκ. Ομολογώ ότι δε μου άρεσε η επιλογή των ηθοποιών. Ίσως να είναι η πιο αδύναμη ταινία από την σειρά αυτή. Κατα τ'άλλα οι εικόνες και τα τοπία ήταν πανέμορφα.

 Τα τιτιβίσματα χελιδονιών και τα τζιτζίκια προσδίδουν καλοκαίρι και αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το σάουντρακ της ταινίας. Οι φιλοσοφικοί διάλογοι δίνουν έναν άλλον αέρα στο έργο. Η ταινία είχε συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου και απέσπασε το ειδικό βραβείο επιτροπής και βραβείο νεότητας.

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ (1984) Once Upon a Time in America

 ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ (1984) Once Upon a Time in America

Σε αυτό το διαμαντάκι ο Σέρτζιο Λεόνε σκηνοθετεί μία σχεδόν τέλεια γκανγκστερική ιστορία η οποία συναντά την φιλία, τον έρωτα, την προδοσία και την νοσταλγία των παιδικών χρόνων. Μέσα από την δική του τη ματιά βλέπουμε τη βία που κυριαρχεί στη δεκαετία του '20, την εποχή της ποτοαπαγόρευσης αλλά και τα πρώτα χρόνια του 1900. Η μουσική του Ennio Morricone απογειώνει την ήδη εκπληκτική ταινία και καλύπτει τις σκηνές όπου η σιωπή κυριαρχεί.

  Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Harry Grey "The Hoods". Η Warner Bros περιόρισε την διάρκεια από τα 247 λεπτά στα 139 γεγονος που δε διευκόλυνε τον θεατή σε σχέση με την ολοκληρωμένη βερσιόν του να την απολαύσει και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι εισπράξεις να μην ήταν οι καλύτερες. Στις Κάννες αντίστοιχα η ταινία πήρε το χειροκρότημα που της άξιζε. Για κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος οι 4 ώρες μπορεί να του φανούν υπερβολικά πολλές για ένα φιλμ αλλά όλα έχουν κάποιο νόημα, ακόμα και κάποιες σκηνές οι οποίες είναι πάρα πολύ αργές και μπορεί να κουράζουν τον θεατή.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΑ (1962) Le signe du lion

 ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΑ (1962) Le signe du lion

  Ο Έρικ Ρομέρ είναι κι αυτός εκπρόσωπος της Νουβέλ Βαγκ, του γαλλικού αυτού νέου κινήματος και αυτή είναι η πρώτη του ταινία η οποία ίσως δεν είχε την επιτυχία που περίμενε. Νομίζω είναι αρκετά ξεχωριστή σε σχέση με τις μεταγενέστερες ταινίες του. Τα ζητήματα που θίγει είναι η τύχη και η μοίρα. Θίγει όμως κι ένα άλλο μέρος της εποχής εκείνης που έχει να κάνει με την μποέμικη ζωή του Παρισιού και το γεγονός ότι δεν ήθελαν να δουλέψουν πολλοί νέοι αφού το μόνο που ήθελαν ήταν καλοπέραση.

 Η ταινία γυρίστηκε το '59 στο Παρίσι με φόντο τους όμορφους δρόμους του και τον Σηκουάνα. Αντί να την παρουσιάσει ως μια πόλη ελευθερίας την παρουσίασε ως μια πολη η οποία ηταν δυσβάσταχτη για τον ήρωά μας, ως ένα κλουβί. Μικρές εμφανίσεις στην ταινία έχουν ο Jean-Luc Godard ως φίλος της μουσικής και οι Jean-Pierre Melville και Alain Resnais ως πελάτης.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ (1996) A Summer's Tale

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ (1996) A Summer's Tale 

Το τρίτο μέρος του κύκλου των «Τεσσάρων Εποχών» του Έρικ Ρομέρ είναι κι αυτό αφιερωμένο στο καλοκαίρι και είναι η τελευταία στη σειρά. Εδώ έχουμε έναν νεαρό ο οποίος ερωτεύεται τρείς γυναίκες. Η καθε μία από αυτές αντιπροσωπεύει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Τις αποφάσεις που παίρνει για τις κοπέλες αυτές τις αλλάζει σαν τα πουκάμισα θα μπορούσαμε να πούμε.

Ο ήρωας της ταινίας, ο Μελβίλ Πουπό, στην ταινία που τον καθιέρωσε ως σταρ, δυσκολεύεται να διαλέξει την κοπέλα με την οποία θα περάσει αυτές τις λίγες μέρες των διακοπών. Κάθε μια του αλλάζει τη γνώμη και χωρίς να το καταλάβει πηγαίνει από τη μία στην άλλη σαν μπαλάκι του τέννις χωρίς να μπορεί να αποφασίσει με ποιά θέλει να καταλήξει. Κι εδώ ο Ρομερ παίζει με τα συναισθήματα. Βάζει σε διλληματα τους πρωταγωνιστές οι οποίοι γνωρίζουν σε τι κατάσταση βρίσκονται και το αποδέχονται. Ολοι ψάχνουν μια καλοκαιρινή περιπετεια ακόμα κι αν είναι δεσμευμένοι. 

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΧΤΙΔΑ (1986) Le rayon vert

 Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΧΤΙΔΑ (1986) Le rayon vert

 Σε ακόμα ένα έργο του ο Έρικ Ρομέρ μυρίζει καλοκαίρι. όλη η ταινία μυρίζει καλοκαίρι. Μια ταινία η οποία πήρε τον χρυσό λέοντα στη Βενετία. Η πλοκή δε διαδραματίζεται μόνο στο Παρίσι αλλά και σε κάποια πολύ όμορφα μέρη της Γαλλίας. Στην ταινία δεν υπάρχει κάποιο σενάριο το οποίο ακολουθείται πιστά αλλά οι ηθοποιοί βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό.

Η Ντελφίν...το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν πολλές Ντελφίν είτε άντρες είτε γυναίκες οι οποίοι δεν ψάχνουν την εφήμερη χαρά αλλά κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό. Κάτι το οποίο θα τους συνδέει πιο στενά με τα θέλω τους και τα πιστεύω. Μέσα από τις συζητήσεις προκύπτουν και γεννούνται ερωτήματα που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κάποιες φορές τι είναι αυτό που αναζητάμε. Η ταινία είναι η πέμπτη στη σειρά Κωμωδίες και Γνωμικά του Ρομέρ. Νομίζω είναι και επίσημα στις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Δεν πρέπει να την χάσει κανένας σινεφίλ.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1974) The Phantom of Liberty

 ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1974) The Phantom of Liberty

Μιλάμε για μία ταινία σουρεαλιστική,βλάσφημη ίσως σε κάποια σημεία και προκλητική. Ένας Μπουνιουέλ που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το σενάριο βασίζεται σε μικρές ιστορίες οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους. Η πιο χαρακτηριστική σκηνή και ταυτόχρονα η πιο προκλητική και βλάσφημη είναι με τους καλόγερους στο τραπέζι. Ίσως είναι η πιο αντισυμβατική ταινία του.

 Παρακολουθώντας την ταινία έχεις την αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα αλλά αυτός είναι ο Μπουνιουέλ και θα μπορούσαμε να πούμε σε ελεύθερη μετάφραση ότι οργιάζει σουρεαλιστικά. Εκκλησία, στρατός, θρησκεία και κοινωνία στα χέρια του Ισπανού θα λέγαμε τιμωρούνται σύμφωνα πάντα με τη δική του οπτική γωνία. Πραγματικά αξίζει μία θέαση αυτή η ταινία αν είναι κάποιος φαν του Λουίς Μπουνιουέλ.