ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΣΤΟ ΣΙΑΤΛ (1993) Sleepless In Seattle

 ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΣΤΟ ΣΙΑΤΛ (1993) Sleepless In Seattle

 Υπάρχει το άλλο μισό που όλοι ονειρευόμαστε; για κάποιους, ναι, υπάρχει. Και αυτή η ταινία είναι η απόδειξη, στις αρχές της δεκαετίας του 90 με ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια των ρομαντικών ταινιών. Τον Τομ Χανκς και την Μεγκ Ράϊαν. Η ταινία διαδραματίζεται μεταξύ Σικάγο και Σηάτλ. Είναι η ταινία που έδωσε ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους εκεί έξω ότι υπάρχει το κατάλληλο ταίρι για να ζήσουν την ζωή μαζί.

Ο Άγρυπνος στο Σιάτλ είναι εμπνευσμένο από την ταινία Μεγάλε μου Έρωτα (An Affair to Remember, 1957) και αποσπάσματα από αυτήν χρησιμοποιήθηκαν σε σημαντικές σκηνές της ταινίας. Αρχικά τον ρόλο της Άνι ήταν να τον πάρει η Τζούλια Ρόμπερτς και όχι μόνο αλλά και η Κιμ Μπάσιντζερ, Μισέλ Πφάιφερ κ.α. Σίγουρα δεν μιλάμε για μια τέλεια ταινία αλλά για μια ταινία που έχει βάθος, πολύ ωραίες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, συναίσθημα και σίγουρα θα αγγίξει αρκετούς.

ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (1999) A Christmas Carol

 ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (1999) A Christmas Carol

 

Υπάρχουν πολλά ριμέϊκ της ταινίας "Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία". Προσωπικά από όσες έχω δεί νομίζω ότι το ριμέϊκ του 1984 με τον Τζωρτ Σκοτ ίσως να είναι η καλύτερη (για την οποία θα μιλήσουμε μια άλλη φορά). Ωστόσο και αυτή η ταινία του 1999 είναι από τις πολύ καλές με πρωταγωνιστή τον Πάτρικ Στιούαρτ στον ρόλο του Σκρούτζ.

Η ταινία σε γενικές γραμμές ακολουθεί το βιβλίο όμως υπάρχουν στιγμές που το σενάριο ξεφεύγει. Βλέπουμε εικόνες και σκηνές που απ'όσο θυμάμαι από όταν διάβασα το βιβλίο δεν είναι γραμμένα μέσα. Ωστόσο αυτό δεν χαλάει θα λέγαμε την ταινία απλώς προσθέτει κάποιες επιπλέον σκηνές. 

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ (1989) Dead Poets Society

 Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ (1989) Dead Poets Society

 «Oh captain, my captain»......Αυτό το αριστουργημα είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και όσες φορές και να το δω αιθάνομαι όπως την πρώτη. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρίσκομαι ανάμεσα στους χαρακτήρες του φιλμ και να αποτελώ μέρος της μυστικής αυτής λέσχης. Μια ταινία που έχει διχάσει πολύ κόσμο. Πολλοί το θεωρούν ως ένα από τα καλύτερα φιλμ που έχουν βγεί όχι μόνο τη δεκαετία του 80 αλλά και γενικότερα αλλά και άλλοι πάλι το θεωρούν υπερεκτιμημένο. Ο Ρόμπιν Γουίλλιαμς πιθανότατα στην καλύτερη ερμηνεία του ως ο καθηγητής Κίτινγκ. Ο ρόλος φαίνεται να είναι κομμένος και ραμμένος για αυτόν. Το ότι δεν πήρε όσκαρ ίσως να είναι και σκάνδαλο.

 Οι συντηρητικοί απέναντι στις καινούργιες ιδέες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ταινία. Μας δείχνει ξεκάθαρα το πως οι συντηρητικές οικογένειες επέβαλλαν στα παιδιά τους τη νοοτροπία μιας άλλης εποχής αλλά και των καθηγητών να είναι αυστηροί στις αποφάσεις τους και στην εκπαίδευση. Η σκηνοθεσία είναι του Πίτερ Γουίαρ. Μια ταινία που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε. Carpe Diem.....

Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ (1962) Il Mafioso

 Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ (1962) Il Mafioso

Ένα εξαιρετικό φιλμ του πανσίγνωστου Dino De Laurentiis, με πρωταγωνιστή τον τεράστιο και Αξέχαστο Αλμπέρτο Σόρντι. Για ακόμη μία φορά αποδεικνύει τι τεράστιο ταλέντο κουβαλούσε αυτός ο μεγάλος Ιταλός ηθοποιός. Εδώ στον ρόλο του Nino Badalamenti , εργαζόμενου στο Μιλάνο και πρώην;...μαφιόζου στη Σικελία. 

Μία ταινία που μιλάει για την μαφία, για το πως εκτελούν, παίρνουν τις αποφάσεις για να εκτελέσουν μια αποστολή, για τις αδερφικές φιλίες και πως όσα χρόνια και αν περάσουν, ακόμα και αν φύγει κάποιος από  εκεί, δε φεύγει για πάντα. Για ακόμα μια φορά ο χαρισματικός αυτός ηθοποιός μας δείχνει πόσο μεγάλο ταλέντο ήταν. Για πολλούς ο μεγαλύτερος Ιταλός ηθοποιός.

ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ; (2009) Whatever Works

 ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ; (2009) Whatever Works

  Νομίζω ότι το κι αν σου κάτσει δεν είναι από τις καλύτερες ταινίες του Γούντι Άλλεν, του αγαπημένου για πολλούς αλλά και για μένα σκηνοθέτη. Ίσως είναι η πρώτη αδύναμη ταινία του που βρίσκω παρ'ότι βλέπω ότι έχει αρέσει σε αρκετούς. Αυτό είναι ένα σενάριο που έγραψε το 1977. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να παραδεχτείς στον Νεοϋορκέζο σκηνοθέτη είναι η ευκολία με την οποία μετατρέπει όλους τους πρωταγωνιστές του στον εαυτό του. Νομίζεις ότι ο κάθε ηθοποιός είναι σαν να μιλάει ο ίδιος ο Γούντι Άλλεν.

 Ωστόσο η ταινία μέσα στην όλη τη μετριότητά της είχε και κάποιες καλές ατάκες. Ο Γούντι Αλλεν κινηματογραφούσε ολόκληρες σκηνές χωρίς διακοπή, σαν να επρόκειτο για θεατρικό έργο, και ενθάρρυνε τους ηθοποιούς του να αυτοσχεδιάσουν. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες, τους αλλάζει με χαρακτηριστική ευκολία. Αναφέρω ξανά ότι κατά την προσωπική μου άποψη δεν ήταν από τις καλύτερες ταινίες του παρ'ότι πολύς κόσμος δείχνει να την απολαμβάνει. Ακόμα κι έτσι κι ο Γούντι Άλλεν δικαιούται να έχει και μία αδύναμη ταινία στο ενεργητικό του και είναι η συγκεκριμένη.

ΤΑ ΛΥΤΡΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ (1947) Possessed

 ΤΑ ΛΥΤΡΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ (1947) Possessed

Τα λύτρα του πόνου είναι ένα πάρα πολύ καλό φιλμ νουάρ με την εκπληκτική ερμηνεία της Τζόαν Κρόφορντ η οποία προτάθηκε για το χρυσό αγαλματίδιο του πρώτου γυναικείου ρόλου. Πραγματικά θεωρώ ότι αδικήθηκε κατάφωρα εδώ η τεράστια αυτή σταρ σε μία ταινία που απεικονίζει το παράφορο πάθος και την τρέλα μίας ερωτευμένης γυναίκας, σε έναν έναν ανεπανάληπτο τραγικό ρόλο.

  Ο γερμανικής καταγωγής  σπουδαίος δημιουργός Κέρτις Μπέρνχαρντ  μας προσφέρει ένα έξοχο φίλμ, ένα πολύ καλογυρισμένο ψυχολογικό θρίλερ. Η φωτογραφία είναι εξαιρετική. Το φιλμ ακροβατεί μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας. Το θέμα της είναι η σχιζοφρένεια. Ίσως αν η ταινία ήταν πιο συγκεντρωμένη στην ιστορία της να είχε πάει καλύτερα, παρ'όλα αυτά θεωρείται ένα πάρα πολύ καλό ψυχολογικό θρίλερ, ανάμεσα στα καλύτερα και αυτό κυρίως λόγω της ερμηνείας της Κρόφορντ αλλά και όπως προανέφερα της πολύ καλής φωτογραφίας της.

Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ (1965) Pierrot Le Fou

Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ (1965) Pierrot Le Fou

 

Ο τρελός Πιερό είναι η δέκατη ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Ζαν Λικ Γκοντάρ και τοποθετείται μεταξύ των δύο μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων, του νέου κύματος στο σινεμά και του Μάη του ’68. Ο Γκοντάρ αφήνει τους ηθοποιούς του να αυτοσχεδιάσουν εξαιρετικά και να γίνουν οι τέλειοι πρωταγωνιστές. Θα λέγαμε ότι κλείνει το μάτι στο αμερικάνικο σινεμά. 

Ο τρελός Πιερό είναι μία ταινία ορόσοημο της Νουβέλ Βαγκ. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σουρεαλιστικό, ονειρικό, ποιητικό, αναρχικό, γλυκόπικρο αλλά και συμβολικό. Απροσδόκητες περιπέτειες και φιλοσοφικές ανησυχίες περιβάλλουν τους πρωταγωνιστές Ζαν Πωλ Μπελμποντό ο οποίος μόνο και μόνο με την παρουσία του εκτοξεύει την ταινία αλλά και την εξαιρετική Άννα Καρίνα. Η ταινία είναι πιστή μεταφορά του ασήμαντου μυθιστορήματος του Λάιονελ Γουάιτ «Obsession».

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (1931) The Public Enemy

 Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (1931) The Public Enemy

  Ο Τζέημς Κάγκνεϊ, ένας από τους μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών στην ταινία που τον εκτόξευσε. Γυρισμένη στις αρχές της δεκαετίας του 30 αυτό το φιλμ νουάρ αντικατοπτρίζει την Αμερική της εποχής εκείνης. Το Αμερικανικό ινστιτούτο κινηματογράφου την κατέταξε στις 10 καλύτερες γκανγκστερικές ταινίες όλων των εποχών. Η ταινία απεικονίζει τη δράση των γκάνγστερ στα τέλη της δεκαετίας του '20.

Το ηθικό δίδαγμα που θέλει να περάσει το φιλμ είναι ότι η παρανομία στο τέλος έχει άσχημη κατάληξη κι ότι δεν πρέπει να τους μιμηθούν, γι'αυτό και ο τίτλος, ο εχθρός της κοινωνίας. Παρανομία, βία, λαθρεμπόριο οινοπνευματωδών, γκάνγκστερ, πυροβολισμοί, έρωτας, φλερτ, έχει όλα τα στοιχεία για ένα εξαιρετικό φιλμ νουάρ. Αξιομνημόνευτη ήταν η σκηνή στην οποία ο ηθοποιός έτριψε ένα κομμάτι γκρέιπφρουτ στο πρόσωπο της Αν Ντβόρακ που υποδυόταν τη φιλενάδα του.

ΕΝΑΣ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ (2013) The Grand Seduction

 ΕΝΑΣ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ (2013)The Grand Seduction

 Ριμέϊκ του Γαλλικής ταινίας του 2003, επίσης μεταφέρθηκε και στην Ιταλική τηλεόραση.Τα βραβεία είναι δεύτερου αντρικού ρόλου (Gordon Pinsent), είναι ακόμη υποψήφιο για καλύτερη ταινία και πρώτου αντρικού ρόλου (Brendan Gleeson) αλλά και σενάριο στα εθνικά βραβεία του Καναδά. Βλέπεται περισσότερο ως κωμωδία παρά ως δράμα. Δεν περιμένουμε κάποια τρομερή ανατροπή στην ταινία αλλά είναι καλογυρισμένη, ξέρεις τι θα σου δώσει από το πρώτο λεπτό και περνει η ώρα σου πολύ ευχάριστα. 

 Το φίλμ είναι γυρισμένο στο γραφικό Νewfoundland του Καναδά. Η ταινία Ο Αξέχαστος Μήνας έκανε την παγκόσμια του πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2013 όπου χειροκροτήθηκε θερμά. Ο Μπρένταν Γκλίσον από μόνος του θα μπορούσαμε να πούμε είναι όλη η ταινία, την κρατάει μέχρι το τέλος. 

ΓΝΗΣΙΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ (2010) The Certified Copy

  ΓΝΗΣΙΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ (2010) The Certified Copy

 

Το γνήσιο αντίγραφο είναι μία ταινία του πολύ γνωστού Ιρανού σκηνοθέτη Abbas Kiarostami ο οποίος υϊοθετεί μία ευρωπαϊκή νοοτροπία για αυτή την ταινία. Μία ερωτική ιστορία η οποία ακροβατεί μεταξύ αλήθειας και ψέμματος, ή καλύτερα αλήθειας και φαντασίας. Ένα παιχνίδι λέξεων με φόντο την υπέροχη Ιταλία και συγκεκριμένα ένα μικρό χωριό την νότια Τοσκάνη. Ιταλικά, Γαλλικά και Αγγλικά μπλέκονται σε ένα πανέμορφο ταξίδι εικόνων.

Μπορεί να φαίνεται κουραστικό το γεγονός ότι η ταινία ακολουθεί για δύο ώρες την Ζιλιέτ Μπινός και τον William Shimell αλλά το "ταξίδι" και οι ταξιδιάρικοι διάλογοι με φόντο την τέχνη, τα αγάλματα και τα βιβλία βάζουν τον θεατή να είναι συνοδοιπόρος. Επί δύο ώρες ο θεατής έχει την αίσθηση ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι αλλά αυτό δεν γίνεται διότι ακολουθεί ένα φιλοσοφικό παραλήρημα. Η Ζιλιέτ Μπινός κέρδισε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για το συγκεκριμένο φιλμ στο Φεστιβάλ Καννών και απέδειξε για ακόμη μία φορά πως όταν επιλέγει καλούς ρόλους ανεβαίνει πολλά επίπεδα πάνω.

ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ (2019) Who You Think I Am

 ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ (2019) Who You Think I Am

Είναι από τις ταινίες που ο/η ηθοποιός κρατάει την ταινία. Εαν δεν υπήρχε η Ζυλιέτ Μπινός πιθανόν να μην βλεπόταν το ίδιο η ταινία. Με τι ασχολείται; με τα Social media και με το πως επιδρούν στη ζωή μας. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να φτιάξει ένα φανταστικό πρόσωπο και να το πλασάρει σε ένα κοινωνικό δίκτυο σαν να ήταν αυτός το συγκεκριμένο πρόσωπο. Τι μας διδάσκει; ότι πρέπει να προσέχουμε και να μην ανοιγόμαστε διότι δεν ξέρουμε ποτέ ποιός ή ποιά κρύβεται πίσω από ένα προφίλ.

 Η ταινία κινείται αργά, θα έλεγα αδιάφορα και μονότονα. Οι ρόλοι δεν ξεκαθαρίζονται με αποτέλεσμα ο θεατής να μπερδεύεται. Στην αρχή της ταινίας αισθάνεσαι ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με την ηλικία.  Θα μπορούσε να πλησιάσει στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ αν και δε νομίζω ότι πλασάρεται ως τέτοιο. Περισσότερο θα το χαρακτήριζα ως ένα ρομαντικό δράμα.

Η ΣΥΛΛΕΚΤΡΙΑ (1967) La collectionneuse

 Η ΣΥΛΛΕΚΤΡΙΑ (1967) La collectionneuse

 Η συλλέκτρια είναι η τρίτη ταινία του Έρικ Ρομέρ από την σειρά των έξι ταινιών «Έξι Μύθοι περί Ηθικής». Αυτή είναι η πρώτη έγχρωμη ταινία του. Ακόμα μια ταινία βασισμένη στο κίνημα της νουβέλ βαγκ. Ομολογώ ότι δε μου άρεσε η επιλογή των ηθοποιών. Ίσως να είναι η πιο αδύναμη ταινία από την σειρά αυτή. Κατα τ'άλλα οι εικόνες και τα τοπία ήταν πανέμορφα.

 Τα τιτιβίσματα χελιδονιών και τα τζιτζίκια προσδίδουν καλοκαίρι και αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το σάουντρακ της ταινίας. Οι φιλοσοφικοί διάλογοι δίνουν έναν άλλον αέρα στο έργο. Η ταινία είχε συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου και απέσπασε το ειδικό βραβείο επιτροπής και βραβείο νεότητας.

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ (1984) Once Upon a Time in America

 ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ (1984) Once Upon a Time in America

Σε αυτό το διαμαντάκι ο Σέρτζιο Λεόνε σκηνοθετεί μία σχεδόν τέλεια γκανγκστερική ιστορία η οποία συναντά την φιλία, τον έρωτα, την προδοσία και την νοσταλγία των παιδικών χρόνων. Μέσα από την δική του τη ματιά βλέπουμε τη βία που κυριαρχεί στη δεκαετία του '20, την εποχή της ποτοαπαγόρευσης αλλά και τα πρώτα χρόνια του 1900. Η μουσική του Ennio Morricone απογειώνει την ήδη εκπληκτική ταινία και καλύπτει τις σκηνές όπου η σιωπή κυριαρχεί.

  Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Harry Grey "The Hoods". Η Warner Bros περιόρισε την διάρκεια από τα 247 λεπτά στα 139 γεγονος που δε διευκόλυνε τον θεατή σε σχέση με την ολοκληρωμένη βερσιόν του να την απολαύσει και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι εισπράξεις να μην ήταν οι καλύτερες. Στις Κάννες αντίστοιχα η ταινία πήρε το χειροκρότημα που της άξιζε. Για κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος οι 4 ώρες μπορεί να του φανούν υπερβολικά πολλές για ένα φιλμ αλλά όλα έχουν κάποιο νόημα, ακόμα και κάποιες σκηνές οι οποίες είναι πάρα πολύ αργές και μπορεί να κουράζουν τον θεατή.

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΑ (1962) Le signe du lion

 ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΑ (1962) Le signe du lion

  Ο Έρικ Ρομέρ είναι κι αυτός εκπρόσωπος της Νουβέλ Βαγκ, του γαλλικού αυτού νέου κινήματος και αυτή είναι η πρώτη του ταινία η οποία ίσως δεν είχε την επιτυχία που περίμενε. Νομίζω είναι αρκετά ξεχωριστή σε σχέση με τις μεταγενέστερες ταινίες του. Τα ζητήματα που θίγει είναι η τύχη και η μοίρα. Θίγει όμως κι ένα άλλο μέρος της εποχής εκείνης που έχει να κάνει με την μποέμικη ζωή του Παρισιού και το γεγονός ότι δεν ήθελαν να δουλέψουν πολλοί νέοι αφού το μόνο που ήθελαν ήταν καλοπέραση.

 Η ταινία γυρίστηκε το '59 στο Παρίσι με φόντο τους όμορφους δρόμους του και τον Σηκουάνα. Αντί να την παρουσιάσει ως μια πόλη ελευθερίας την παρουσίασε ως μια πολη η οποία ηταν δυσβάσταχτη για τον ήρωά μας, ως ένα κλουβί. Μικρές εμφανίσεις στην ταινία έχουν ο Jean-Luc Godard ως φίλος της μουσικής και οι Jean-Pierre Melville και Alain Resnais ως πελάτης.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ (1996) A Summer's Tale

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ (1996) A Summer's Tale 

Το τρίτο μέρος του κύκλου των «Τεσσάρων Εποχών» του Έρικ Ρομέρ είναι κι αυτό αφιερωμένο στο καλοκαίρι και είναι η τελευταία στη σειρά. Εδώ έχουμε έναν νεαρό ο οποίος ερωτεύεται τρείς γυναίκες. Η καθε μία από αυτές αντιπροσωπεύει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Τις αποφάσεις που παίρνει για τις κοπέλες αυτές τις αλλάζει σαν τα πουκάμισα θα μπορούσαμε να πούμε.

Ο ήρωας της ταινίας, ο Μελβίλ Πουπό, στην ταινία που τον καθιέρωσε ως σταρ, δυσκολεύεται να διαλέξει την κοπέλα με την οποία θα περάσει αυτές τις λίγες μέρες των διακοπών. Κάθε μια του αλλάζει τη γνώμη και χωρίς να το καταλάβει πηγαίνει από τη μία στην άλλη σαν μπαλάκι του τέννις χωρίς να μπορεί να αποφασίσει με ποιά θέλει να καταλήξει. Κι εδώ ο Ρομερ παίζει με τα συναισθήματα. Βάζει σε διλληματα τους πρωταγωνιστές οι οποίοι γνωρίζουν σε τι κατάσταση βρίσκονται και το αποδέχονται. Ολοι ψάχνουν μια καλοκαιρινή περιπετεια ακόμα κι αν είναι δεσμευμένοι. 

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΧΤΙΔΑ (1986) Le rayon vert

 Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΧΤΙΔΑ (1986) Le rayon vert

 Σε ακόμα ένα έργο του ο Έρικ Ρομέρ μυρίζει καλοκαίρι. όλη η ταινία μυρίζει καλοκαίρι. Μια ταινία η οποία πήρε τον χρυσό λέοντα στη Βενετία. Η πλοκή δε διαδραματίζεται μόνο στο Παρίσι αλλά και σε κάποια πολύ όμορφα μέρη της Γαλλίας. Στην ταινία δεν υπάρχει κάποιο σενάριο το οποίο ακολουθείται πιστά αλλά οι ηθοποιοί βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό.

Η Ντελφίν...το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν πολλές Ντελφίν είτε άντρες είτε γυναίκες οι οποίοι δεν ψάχνουν την εφήμερη χαρά αλλά κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό. Κάτι το οποίο θα τους συνδέει πιο στενά με τα θέλω τους και τα πιστεύω. Μέσα από τις συζητήσεις προκύπτουν και γεννούνται ερωτήματα που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κάποιες φορές τι είναι αυτό που αναζητάμε. Η ταινία είναι η πέμπτη στη σειρά Κωμωδίες και Γνωμικά του Ρομέρ. Νομίζω είναι και επίσημα στις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Δεν πρέπει να την χάσει κανένας σινεφίλ.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1974) The Phantom of Liberty

 ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1974) The Phantom of Liberty

Μιλάμε για μία ταινία σουρεαλιστική,βλάσφημη ίσως σε κάποια σημεία και προκλητική. Ένας Μπουνιουέλ που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το σενάριο βασίζεται σε μικρές ιστορίες οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους. Η πιο χαρακτηριστική σκηνή και ταυτόχρονα η πιο προκλητική και βλάσφημη είναι με τους καλόγερους στο τραπέζι. Ίσως είναι η πιο αντισυμβατική ταινία του.

 Παρακολουθώντας την ταινία έχεις την αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα αλλά αυτός είναι ο Μπουνιουέλ και θα μπορούσαμε να πούμε σε ελεύθερη μετάφραση ότι οργιάζει σουρεαλιστικά. Εκκλησία, στρατός, θρησκεία και κοινωνία στα χέρια του Ισπανού θα λέγαμε τιμωρούνται σύμφωνα πάντα με τη δική του οπτική γωνία. Πραγματικά αξίζει μία θέαση αυτή η ταινία αν είναι κάποιος φαν του Λουίς Μπουνιουέλ. 

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΡΤΣΙΜΠΑΛΝΤΟ ΝΤΕ ΛΑ ΚΡΟΥΖ (1955) La Vida Criminal de Archibaldo de la Cruz

 Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΡΤΣΙΜΠΑΛΝΤΟ ΝΤΕ ΛΑ ΚΡΟΥΖ (1955)  La Vida Criminal de Archibaldo de la Cruz

 Ο Λουις Μπουνιουέλ σε μία από τις πιο ωραίες ταινίες της Μεξικάνικης περιόδου του. Στην ταινία αυτή ο Αρτσιμπάντο ντε Λα Κρούζ προσπαθεί να συγκρατήσει το πάθος του για φόνο. Είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας αυτός που δημιουργεί ο σκηνοθέτης και υποδύεται ο Ερνέστο Αλόνσο με αποτέλεσμα να ταυτιζεσαι τόσο μαζί του και να στεναχωριέσαι παράλληλα όταν κάτι δεν το καταφέρνει καλά, στην προκειμένη περίπτωση να τελειοποιήσει το έγκλημά του.

 Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία δραματική - τραγική κωμωδία. Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την καταπολέμηση του πάθους του Ντε Λα Κρουζ. Η ταινία θα μπορουσε να χαρακτηριστεί ως μία ψυχανάλυση στα παιδικά τραύματα. Μιλάμε για μία ταινία εξαιρετική όπως και πολλές άλλες που έχει σκηνοθετήσει ο διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης που πρέπει να δεί οπωσδήποτε όποιος είναι φαν του.

ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ (1970) Claire's Knee

 ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ (1970) Claire's Knee

  Το γόνατο της Κλαίρης είναι η δεύτερη έγχρωμη ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Έρικ Ρομέρ. Μία ταινία απολύτως καλοκαιρινή. Μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες του Νέου Γαλλικού κινήματος. Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από το γόνατο της δεκαεξάχρονης Κλαίρης και την επιθυμία του γι'αυτό. Η φωτογραφία και τα τοπία είναι θαυμάσια. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία ανάλαφρη ταινία με φιλοσοφικό περιεχόμενο.

 Η ταινία είναι ένα δοκίμιο πάνω στον αισθησιασμό και στην φαντασίωση. Ο Ζαν Κλοντ Μπριαλί ανακαλύπτει επιθυμίες που δεν είχε ξανανιώσει. Εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Γάλλο μαέστρο, εξαιρετικό σενάριο και όπως προανέφερα εξαιρετική φωτογραφία. 

Η ΕΠΑΦΗ (1971) The Touch

Η ΕΠΑΦΗ (1971) The Touch

Η επαφή, είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, του τεράστιου Σουηδού σκηνοθέτη. Η Μπίμπι Άντερσον προτιμήθηκε αντί της Λιβ Ούλμαν στην οποία είχε προταθεί ο ρόλος αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσε τελικά. Δεν ξέρω αν θα είχε απογειωθεί η ταινία αν είχε δεχτεί τελικά τον ρόλο η Ούλμαν όμως η Άντερσσον ήταν πολύ καλή. Επίσης, στον Μπέργκμαν είχαν προταθεί ο Πολ Νιούμαν, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ κι ο Ντάστιν Χόφμαν , όμως προτιμήθηκε ο Έλλιοτ Γκούλντ. Ο Μαξ Βόν Σίντοφ ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2020 παραμένει μία σταθερή επιλογή και ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία στην οποία συνεργάστηκαν ο Μπέργκαν κι ο ηθοποιός μαζί.

 Η αλήθεια είναι ότι η ταινία όταν πρωτοβγήκε έλαβε αρνητικές κριτικές. Με το πέρασμα του χρόνου αυτό όμως φαίνεται να έχει αλλάξει. ίσως, αν είχε προτιμηθεί η γλώσσα να είναι στα Σουηδικά μπορεί να ήταν και καλύτερο το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα, ο σκηνοθέτης μας έχει δώσει πολύ πολύ καλύτερες ταινίες, μπορεί να μην είναι από τις πιο δυνατές του αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση μία κακή ταινία. Εμένα προσωπικά μου άρεσε, παρ΄ότι είναι έξω από τα νερά του, δοκιμάζωντας καινούργια πράγματα θα έλεγα. (Σημείωση: Διάβασα κάπου ότι υπάρχουν δύο εκδοχές της ταινίας, και στα Αγγλικά και στα Σουηδικά. Ελπίζω, αν ισχύει αυτό, να έχουμε και την Σουηδική κόπια στα χέρια μας κάποια στιγμή.)

ΑΡΣΕΝΙΚΟ, ΘΗΛΥΚΟ (1966) Masculin Feminin

 Αρσενικό, Θηλυκό (1966) Masculin, Feminin

Ίσως να είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία του Γκοντάρ. Ο ρόλος του Ζαν Πιερ Λεό είναι κομμένος και ραμμένος για αυτήν την ταινία, μιλάμε για έναν από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς. Η Chantal Goya στέκεται εξαιρετικά δίπλα του. Η ταινία μας μιλάει για τις ανησυχίες των νέων στην Γαλλία τη δεκαετία του '60, για τις πολιτικές τους απόψεις, τη ζωή, τον έρωτα, την ποίηση, την λογοτεχνία, το σεξ. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία κοινωνιολογική έρευνα αυτή η ταινία ακόμα και ως ντοκιμαντέρ. Ένας εναλλακτικός τίτλος θα ήταν "τα παιδιά του Μαρξ και η κόκα κόλα". Από τη μία έχουμε την επανάσταση και από την άλλη πλευρά την κατανάλωση.

Ο Γκοντάρ τους είχε εφοδιάσει με ένα ακουστικό το οποίο δε φαινόταν όπου τους έκανε ερωτήσεις κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και οι ηθοποιοι απαντούσαν με τις δικές τους απόψεις αυτοσχεδιάζοντας. Η σκηνή στο μπαρ που μπαίνει ένας πελάτης για να ρωτήσει μια πληροφορία και αφότου φύγει ο Ζαν Πιερ Λεό τον αντιγράφει είναι μοναδική. Μια απο τις καλύτερες ταινίες της nouvelle vague. 

ΟΙ ΒΙΤΕΛΛΟΝΟΙ (1953) I Vitelloni

Οι Βιτελόνοι (1953) I Vitelloni 

 Οι Βιτελλόνοι είναι η δεύτερη ταινία του Φεντερίκο Φελλίνι. Ο Αλμπέρτο Σόρντι, ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος κωμικός ηθοποιός της Ιταλίας που έχει υπάρξει ποτέ, είναι απλά εξαιρετικός. Η ταινία μας μιλάει για τις ανησυχίες μερικών ανώριμων νέων μιας μικρής κωμόπολης οι οποίοι ερωτεύονται, κλέβουν, κάνουν πλάκες. Αφότου κάνουν όλες τις πράξεις που τους βάζουν σε μπελάδες, μετανοιώνουν, προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι αλλά ταυτόχρονα παραμένουν οι ίδιοι. Παραμένουν ανώριμοι, και αυτό θέλει να δείξει ο σκηνοθέτης, ότι δεν μεγαλώνουν ποτέ. Σαν να θέλουν να γιορτάζουν για πάντα. 

 Η μουσική είναι του μεγάλου Ιταλού συνθέτη Νίνο Ρότα. Μιλάμε για μια ταινία που ξεφεύγει από τον νεορεαλισμό. Μια ταινία σταθμός στον Ιταλικό μεταπολεμικό κινηματογράφο. Η σκηνή του καρναβαλιού είναι μοναδική. Η ταινία κέρδισε τον αργυρό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1953. Ήταν επίσης υποψήφια για Όσκαρ. 

ΤΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ: Η ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ (1994) Three Colours: Blue

Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία (1994)

Η μπλε ταινία είναι η πρώτη της πιο σημαντικής τριλογίας του κινηματογράφου. Το μπλε υποδηλώνει την ελευθερία, και είναι το μπλε της γαλλικής σημαίας. Ίσως ο Κισλόφσκι θέλει να μας πεί για το πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς ελεύθερος ύστερα από μία τραυματική εμπειρία και πόσο δύσκολο είναι να αποδεσμευτεί ο καθένας από τα αγαπημένα του πρόσωπα και να βρεί κάποιο νόημα στη ζωή αλλά και να νικήσει τις φοβίες του. Έτσι η μπλε ταινία μας μιλάει για τη θλίψη.

 Η ερμηνεία της Ζυλιέτ Μπινός είναι το λιγότερο που μπορεί να πεί κανείς εκπληκτική. Χωρίς πολλά λόγια, παρά μόνο με το υπέροχο πρόσωπό της. Η σκηνοθεσία του Κισλόφσκι είναι υποδειγματική. Η μουσική του Preisner εκπληκτική. Η Μπινός απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο φεστιβάλ της Βενετίας αλλά ήταν και υποψήφια για χρυσή σφαίρα. Οι εικόνες είναι πανέμορφες και σε κάνει να μην θέλεις να ξεκολλήσεις τα μάτια σου πάνω από την οθόνη και τα 100΄ λεπτά της διάρκειας. Χωρίς συζήτηση πρόκειται για μια τριλογία που πρέπει να δεί ο κάθε σινεφίλ.

ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ (1972) Cries and Whispers

Κραυγές και Ψίθυροι (1972)

 Cries and Whispers

Η ταινία αυτή ίσως και να είναι από τις πιο διάσημες του Μπέργκμαν, υποψήφια για 5 όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε εκείνο της φωτογραφίας. Μία ταινία, για την αγάπη και για την μοναχικότητα των ανθρώπων και όχι μόνο. Η Χάριετ Άντερσον, εξαιρετική στον ρόλο της άρρωστης αδερφής και η Λιβ Ούλμαν δίπλα της τη συνοδεύει επάξια. Το κόκκινο χρώμα είναι πάρα πολύ έντονο σε όλη την ταινία, οι τοίχοι και τα έπιπλα είναι κόκκινα και σύμφωνα με τον Μπέργκμαν το κόκκινο χρώμα στην ταινία υποδηλώνει την ψυχή.

Οι ανησυχίες για τον Θεό, τον θάνατο, τη ζωή είναι εμφανείς σε όλη την ταινία. Βλέπουμε τις υπαρξιακές ανησυχίες του Μπέργκμαν για ακόμη μία φορά. Φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης έχει βάλει τους ήρωες του να είναι ξεχασμένοι από τον Θεό. Κατα τη διάρκεια της ταινίας ξετυλίγονται οι ιστορίες των αδερφών και βλέπουμε τις ζωές τους απο μια πιο κλειστή ματιά. Πρόκειται για μία ταινία που δεν πρέπει να χάσει κανένας σινεφίλ. Και όσο δύσκολη μπορεί να ακούγεται άλλο τόσο απαραίτητη είναι.

ΤΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ: Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΤΑΙΝΙΑ (1994) Three Colours: Red

Τρία χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία (1994) 

Three Colours: Red

  Η τριλογία ξεκινάει με την μπλε, ακολουθεί η άσπρη και κλείνει με την κόκκινη ταινία η οποία αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Έχουμε μια Irene Jacob η οποία ήταν εκπληκτική όπως και στη διπλή ζωή της Βερόνικα αλλά και έναν Jean Louis Trentigant ο οποίος συνεχίζει να μας χαρίζει όπως και παλιότερα εξαίσιες ερμηνείες. Αυτή ειναι η τελευταία ταινία του Κισλόφσκι ο οποιος δύο χρόνια αργότερα, το ΄96, πεθαίνει από εγκεφαλικό σε ηλικία μόλις 55 χρόνων. Η τριλογία είναι βασισμένη στα τρία χρώματα της Γαλλικής σημαίας και της γαλλικής επανάστασης τα οποία και συμβολίζουν την ελευθερία, την ισότητα και τη αδελφότητα. 

 Μιλάμε για μία ταινία η οποία είναι αλληγορική όπως και οι άλλες δύο της τριλογίας. Το κόκκινο χρώμα το οποίο ήταν  έντονο στην ταινία συμβολίζει την αδελφότητα. Το τρίτο μέρος της τριλογίας βραβεύτηκε στις Κάννες το 1994 με τον χρυσό φοίνικα. Λέξεις όπως το πεπρωμένο, η τύχη, η επικοινωνία, η πίστη, η μοναξιά ντύνονται με θαυμάσιες εικόνες και σκηνοθεσία και μας προσφέρουν ένα αποτέλεσμα πανέμορφο.