Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΡΤΣΙΜΠΑΛΝΤΟ ΝΤΕ ΛΑ ΚΡΟΥΖ (1955) La Vida Criminal de Archibaldo de la Cruz

 Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΡΤΣΙΜΠΑΛΝΤΟ ΝΤΕ ΛΑ ΚΡΟΥΖ (1955)  La Vida Criminal de Archibaldo de la Cruz

 Ο Λουις Μπουνιουέλ σε μία από τις πιο ωραίες ταινίες της Μεξικάνικης περιόδου του. Στην ταινία αυτή ο Αρτσιμπάντο ντε Λα Κρούζ προσπαθεί να συγκρατήσει το πάθος του για φόνο. Είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας αυτός που δημιουργεί ο σκηνοθέτης και υποδύεται ο Ερνέστο Αλόνσο με αποτέλεσμα να ταυτιζεσαι τόσο μαζί του και να στεναχωριέσαι παράλληλα όταν κάτι δεν το καταφέρνει καλά, στην προκειμένη περίπτωση να τελειοποιήσει το έγκλημά του.

 Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία δραματική - τραγική κωμωδία. Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την καταπολέμηση του πάθους του Ντε Λα Κρουζ. Η ταινία θα μπορουσε να χαρακτηριστεί ως μία ψυχανάλυση στα παιδικά τραύματα. Μιλάμε για μία ταινία εξαιρετική όπως και πολλές άλλες που έχει σκηνοθετήσει ο διάσημος Ισπανός σκηνοθέτης που πρέπει να δεί οπωσδήποτε όποιος είναι φαν του.

ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ (1970) Claire's Knee

 ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ (1970) Claire's Knee

  Το γόνατο της Κλαίρης είναι η δεύτερη έγχρωμη ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Έρικ Ρομέρ. Μία ταινία απολύτως καλοκαιρινή. Μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες του Νέου Γαλλικού κινήματος. Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από το γόνατο της δεκαεξάχρονης Κλαίρης και την επιθυμία του γι'αυτό. Η φωτογραφία και τα τοπία είναι θαυμάσια. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία ανάλαφρη ταινία με φιλοσοφικό περιεχόμενο.

 Η ταινία είναι ένα δοκίμιο πάνω στον αισθησιασμό και στην φαντασίωση. Ο Ζαν Κλοντ Μπριαλί ανακαλύπτει επιθυμίες που δεν είχε ξανανιώσει. Εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Γάλλο μαέστρο, εξαιρετικό σενάριο και όπως προανέφερα εξαιρετική φωτογραφία. 

Η ΕΠΑΦΗ (1971) The Touch

Η ΕΠΑΦΗ (1971) The Touch

Η επαφή, είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, του τεράστιου Σουηδού σκηνοθέτη. Η Μπίμπι Άντερσον προτιμήθηκε αντί της Λιβ Ούλμαν στην οποία είχε προταθεί ο ρόλος αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσε τελικά. Δεν ξέρω αν θα είχε απογειωθεί η ταινία αν είχε δεχτεί τελικά τον ρόλο η Ούλμαν όμως η Άντερσσον ήταν πολύ καλή. Επίσης, στον Μπέργκμαν είχαν προταθεί ο Πολ Νιούμαν, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ κι ο Ντάστιν Χόφμαν , όμως προτιμήθηκε ο Έλλιοτ Γκούλντ. Ο Μαξ Βόν Σίντοφ ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2020 παραμένει μία σταθερή επιλογή και ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Αυτή ήταν και η τελευταία ταινία στην οποία συνεργάστηκαν ο Μπέργκαν κι ο ηθοποιός μαζί.

 Η αλήθεια είναι ότι η ταινία όταν πρωτοβγήκε έλαβε αρνητικές κριτικές. Με το πέρασμα του χρόνου αυτό όμως φαίνεται να έχει αλλάξει. ίσως, αν είχε προτιμηθεί η γλώσσα να είναι στα Σουηδικά μπορεί να ήταν και καλύτερο το τελικό αποτέλεσμα. Σίγουρα, ο σκηνοθέτης μας έχει δώσει πολύ πολύ καλύτερες ταινίες, μπορεί να μην είναι από τις πιο δυνατές του αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση μία κακή ταινία. Εμένα προσωπικά μου άρεσε, παρ΄ότι είναι έξω από τα νερά του, δοκιμάζωντας καινούργια πράγματα θα έλεγα. (Σημείωση: Διάβασα κάπου ότι υπάρχουν δύο εκδοχές της ταινίας, και στα Αγγλικά και στα Σουηδικά. Ελπίζω, αν ισχύει αυτό, να έχουμε και την Σουηδική κόπια στα χέρια μας κάποια στιγμή.)

ΑΡΣΕΝΙΚΟ, ΘΗΛΥΚΟ (1966) Masculin Feminin

 Αρσενικό, Θηλυκό (1966) Masculin, Feminin

Ίσως να είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία του Γκοντάρ. Ο ρόλος του Ζαν Πιερ Λεό είναι κομμένος και ραμμένος για αυτήν την ταινία, μιλάμε για έναν από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς. Η Chantal Goya στέκεται εξαιρετικά δίπλα του. Η ταινία μας μιλάει για τις ανησυχίες των νέων στην Γαλλία τη δεκαετία του '60, για τις πολιτικές τους απόψεις, τη ζωή, τον έρωτα, την ποίηση, την λογοτεχνία, το σεξ. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία κοινωνιολογική έρευνα αυτή η ταινία ακόμα και ως ντοκιμαντέρ. Ένας εναλλακτικός τίτλος θα ήταν "τα παιδιά του Μαρξ και η κόκα κόλα". Από τη μία έχουμε την επανάσταση και από την άλλη πλευρά την κατανάλωση.

Ο Γκοντάρ τους είχε εφοδιάσει με ένα ακουστικό το οποίο δε φαινόταν όπου τους έκανε ερωτήσεις κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και οι ηθοποιοι απαντούσαν με τις δικές τους απόψεις αυτοσχεδιάζοντας. Η σκηνή στο μπαρ που μπαίνει ένας πελάτης για να ρωτήσει μια πληροφορία και αφότου φύγει ο Ζαν Πιερ Λεό τον αντιγράφει είναι μοναδική. Μια απο τις καλύτερες ταινίες της nouvelle vague. 

ΟΙ ΒΙΤΕΛΛΟΝΟΙ (1953) I Vitelloni

Οι Βιτελόνοι (1953) I Vitelloni 

 Οι Βιτελλόνοι είναι η δεύτερη ταινία του Φεντερίκο Φελλίνι. Ο Αλμπέρτο Σόρντι, ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος κωμικός ηθοποιός της Ιταλίας που έχει υπάρξει ποτέ, είναι απλά εξαιρετικός. Η ταινία μας μιλάει για τις ανησυχίες μερικών ανώριμων νέων μιας μικρής κωμόπολης οι οποίοι ερωτεύονται, κλέβουν, κάνουν πλάκες. Αφότου κάνουν όλες τις πράξεις που τους βάζουν σε μπελάδες, μετανοιώνουν, προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι αλλά ταυτόχρονα παραμένουν οι ίδιοι. Παραμένουν ανώριμοι, και αυτό θέλει να δείξει ο σκηνοθέτης, ότι δεν μεγαλώνουν ποτέ. Σαν να θέλουν να γιορτάζουν για πάντα. 

 Η μουσική είναι του μεγάλου Ιταλού συνθέτη Νίνο Ρότα. Μιλάμε για μια ταινία που ξεφεύγει από τον νεορεαλισμό. Μια ταινία σταθμός στον Ιταλικό μεταπολεμικό κινηματογράφο. Η σκηνή του καρναβαλιού είναι μοναδική. Η ταινία κέρδισε τον αργυρό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1953. Ήταν επίσης υποψήφια για Όσκαρ. 

ΤΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ: Η ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ (1994) Three Colours: Blue

Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία (1994)

Η μπλε ταινία είναι η πρώτη της πιο σημαντικής τριλογίας του κινηματογράφου. Το μπλε υποδηλώνει την ελευθερία, και είναι το μπλε της γαλλικής σημαίας. Ίσως ο Κισλόφσκι θέλει να μας πεί για το πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς ελεύθερος ύστερα από μία τραυματική εμπειρία και πόσο δύσκολο είναι να αποδεσμευτεί ο καθένας από τα αγαπημένα του πρόσωπα και να βρεί κάποιο νόημα στη ζωή αλλά και να νικήσει τις φοβίες του. Έτσι η μπλε ταινία μας μιλάει για τη θλίψη.

 Η ερμηνεία της Ζυλιέτ Μπινός είναι το λιγότερο που μπορεί να πεί κανείς εκπληκτική. Χωρίς πολλά λόγια, παρά μόνο με το υπέροχο πρόσωπό της. Η σκηνοθεσία του Κισλόφσκι είναι υποδειγματική. Η μουσική του Preisner εκπληκτική. Η Μπινός απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο φεστιβάλ της Βενετίας αλλά ήταν και υποψήφια για χρυσή σφαίρα. Οι εικόνες είναι πανέμορφες και σε κάνει να μην θέλεις να ξεκολλήσεις τα μάτια σου πάνω από την οθόνη και τα 100΄ λεπτά της διάρκειας. Χωρίς συζήτηση πρόκειται για μια τριλογία που πρέπει να δεί ο κάθε σινεφίλ.