ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (2021) What Do We See When We Look at the Sky?

 

Η υπόθεση. Ενώ στην τηλεόραση ξεχωρίζει το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου, στους δρόμους του Κουτάισι, μιας γεωργιανής πόλης, γεννιέται ένας έρωτας με την πρώτη ματιά. “Θύμα” του η νεαρή φαρμακοποιός Λίζα και ο εξίσου με εκείνην ντροπαλός ποδοσφαιριστής Γκιόργκι, που ξεχνάνε ακόμα και να ρωτήσουν ο ένας το όνομα του άλλου. Κι ενώ κανονίζουν να βρεθούν την επόμενη ημέρα, δεν γνωρίζουν ότι ένα “κακό μάτι” έχει βάλει στο στόχαστρο τον έρωτα τους. 

Ουάου...ουάου...και πάλι ουάου. Τι ευχάριστη έκπληκη από την Γεωργία. Τι ωραία ταινία. Ένα πραγματικά πανέμορφο λυρικό σύγχρονο παραμύθι που σε ταξιδεύει για 2μιση ολόκληρες ώρες. Και αν σας τρομάζει η μεγάλη διάρκεια έχω να σας πω ότι στο τέλος θα πείτε ότι θα θέλατε ακόμα περισσότερο.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γεωργιανού Aleksandre Koberidze είναι εντυπωσιακό και βάζει την Γεωργία στον χάρτη του ευρωπαϊκού σινεμά. Συγχωρέστε με αν υπάρχουν και άλλες ταινίες που να κυκλοφορούν όμως δεν έχει τύχει να δω μέχρι στιγμής. 

Είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω αυτή η ταινία. Είναι σίγουρα από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες από τότε που την είδα. Όπως προανέφερα οι 2 1/2 ώρες κυλάνε νεράκι, σε βάζουν στο μαγικό κόσμο του έρωτα και του παραμυθιού. Αυστηρά για ρομαντικούς. Για πολύ ρομαντικούς για την ακρίβεια. Η μουσική είναι ακριβώς ότι χρειαζόταν η ταινία αυτή για να αποκτήσει παραμυθένια μορφή.

Απλές εικόνες, απλές καθημερινές στιγμές φαίνονται τόσο όμορφες και τόσο λυρικές και σου φέρνουν μια μελαγχολία όταν τις αντικρύζεις αλλά και χαμόγελα, τα οποία σου φέρνουν εκείνη την παιδική αθωότητα που είχαμε μικροί. 

Αν είχα να κάνω μια μικρή ένσταση ίσως να την έκανα για τον πρωταγωνιστή της ταινίας, με την έννοια ότι δεν μου έκανε αυτό που λέμε το απόλυτο κλικ, ωστόσο ήταν καλός στον ρόλο του.

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ (2021) A Hero

 

Η υπόθεση της ταινίας με λίγες λέξεις. Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους που δεν μπόρεσε να αποπληρώσει. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, προσπαθεί να πείσει τον πιστωτή του να αποσύρει την καταγγελία του για ένα μέρος του ποσού.

Ακόμα μια καλή ταινία από τον Ασγκάρ Φαραντί. Ψάχνω να βρω μια κακή ταινία του. Νομίζω δεν υπάρχει καμία. Για ακόμα μια φορά κρατάει την αγωνία μέχρι το τέλος και στήνει με ένα εξαιρετικό σενάριο μια πολύ ωραία ταινία όπως μόνο αυτός ξέρει. Ναι, τον εκθειάζω πολύ και θα μπορούσα να το κάνω σε όλο το κείμενο. Η ταινία απέσπασε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής του κοινού στο φεστιβάλ των Καννών και διεκδίκησε τον χρυσό φοίνικα. Πολλοί έγραψαν ότι ήταν άτυχη η στογμή του στην τελευταία του προσπάθεια επί Ισπανικού εδάφους, εγώ όμως δε συμφωνώ.

Ο Ιρανός είναι ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ και έχει αποδείξει πως φτιάχνει ταινίες που αξίζουν και κρατάνε τον θεατή σε ενδιαφέρον μέχρι το τέλος σε κάθε του ταινία. Και το κάνει στην γλώσσα που ξέρει, την Περσική. Αλήθεια...για να πω και την κακία μουμείς στην ελληνική πόσες έχουμε στείλει στις Κάννες με βραβεία κλπ κλπ.

Τελικά μια καλή πράξη έχει πάντοτε και καλά αποτελέσματα; πραγματικά καταφέρνει να βάλει σε αμφιβολία τον θεατή αλλά και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της ταινίας και να θέσει ερωτήματα που ακόμα κι εμείς θα ήμασταν σε δύσκολη θέση να απαντήσουμε. Το να επιστρέψεις ένα μεγάλο ποσό είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα και το να τεθείς υπό αμφιβολία το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Τελικά ο κόσμος πιστεύει αυτό που βλέπει και μόνο ή χτίζει μια ολόκληρη  ιστορία γύρω από αυτό που βλέπει με το δικό του μυαλό;

Ο Amir Jadidi είναι ένας γρίφος και βάζει και τον θεατή σε αυτή τη θέση, να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει δηλαδή και αν λέει αληθεια ή όχι. Πολύ καλή ερμηνεία από τον Ιρανό.

ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ (2013) Nebraska

 

Πιστεύοντας πως έχει κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια από το τυχερό κουπόνι ενός περιοδικού, ένας πεισματάρης γέρος ξεκινά μαζί με τον γιο του ένα οδικό ταξίδι από τη Μοντάνα στη Νεμπράσκα για να εισπράξει τα χρήματα. Αυτή είναι η υπόθεση.

Μια από τις πιο ωραίες road trip ταινίες του Αμερικάνικου κινηματογράφου από τον δικό μας Alexander Payne. Ένα οδικό ταξίδι με ασπρόμαυρο φόντο στις πολιτείες της Αμερικής. Ένα φιλμ που έφυγε με το βραβείο αντρικής ερμηνείας στις Κάννες και ήταν υποψήφιο για έξι Όσκαρ και πέντε Χρυσές Σφαίρες. 

Η φωτογραφία είναι εκπληκτική και είναι του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ. Θεωρώ πως αν τομούσε να την έβγαζε και έγχρωμη την ταινία θα ήταν το ίδιο ωραία,κατά τη γνώμη μου επειδή είχε πολύ ωραία σκηνοθεσία και τοπία μπορεί και καλύτερη ακόμα. 

Η αγάπη του γιού προς τον πατέρα είναι η ταινία όλη με τη δική μου ματιά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για να μη αποκαλύχω γεγονότα από την ταινία αλλά ο τρόπος που προσεγγίζει ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης είναι νοσταλγικός και συνάμα συναισθηματικός. Είναι μια γροθιά στο στο στομάχι προς την Αμερικάνικη κοινωνία, για το πως ζεί και για το πως σκέφτεται. Η σκηνή που κάθονται όλοι οι ηλικιωμένοι και όχι μόνο μαζεμένοι στο δωμάτιο ενός σπιτιού και παρακολουθούν τηλεόραση αποδεικνύει αυτό που είπαμε.

Ναι, είναι μια ταινία που με άγγιξε βαθιά. Θα την παρομοίαζα ως σκεπτικό με το straight story του Ντέηβιντς Λιντς την οποία επίσης αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ. Must see λοιπόν το Nebraska...

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (1956) Street of Shame

 

Η υπόθεση με δυο λέξεις. Δίπλα στο τέμενος Σεντζόχι στο Τόκιο βρίσκεται η «ονειρούπολη», ένα μπορδέλο όπου πέντε κοπέλες πουλάν το κορμί τους. Καθώς το κράτος έχει απαγορεύσει την πορνεία, οι κοπέλες ζουν μια καθημερινή περιπέτεια. Όλες έχουν τα όνειρα τους, αλλά και κάποιον λόγο που βρίσκονται εκεί. Η Χανάε έχει άνεργο σύζυγο και μικρό παιδί, η χήρα Γιουμέκο έχει να μεγαλώσει τον γιο της, η γηραιά Γιόρι περιμένει κάποιον να την παντρευτεί, η Γιασούμι μαζεύει χρήματα επειδή χρωστάει, ενώ η Μίκι είναι η πιο ανέμελη, μέχρι που εμφανίζεται ο πατέρα της και της ζητά να επιστρέψει σπίτι. 

Ακόμα μια σπουδαία ταινία του Ιαπωνικού κινηματογράφου από τον μεγάλο σκηνοθέτη Κένζι Μιζογκούτσι. Μας μεταφέρει στον κόσμο της πορνείας χωρίς να γίνεται "αισχρός" αλλά με την κομψότητα που τον περιβάλει. Αν γυριζόταν μια τέτοια ταινία σήμερα νομίζω θα ήταν γεμάτη από ακατάλληλο κλπ, όμως ο στόχος του Ιαπωνα σκηνοθέτη ήταν να δείξει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κοπέλες που εργάζονται εκεί, το πως προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Άλλη είναι μάνα με παιδί ενήλικο, άλλη με μωρό και πατέρα μαζί, άλλη έχει διαλέξει έναν άλλο τρόπο ζωής από τον οικογενειακό.

Γενικώς ο Μιζογκούτσι εστιάζει στην κάθε εργαζόμενη ιερόδουλη με τον δικό του τρόπο προσπαθώντας να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες και να δείξει ότι και αυτοί είναι άνθρωποι οι οποίοι παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα. Μια ταινία που σίγουρα αν είστε φίλος του Ασιατικού κινηματογράφου θα πρέπει να δείτε.