Αυτή η ταινία του Clouzot νομίζω θεωρείται πλέον κλασσική στο είδος της. Θα λέγαμε ότι είναι μια μίξη ψυχολογικού θρίλερ και νουάρ. Θεωρώ πως αυτή η ταινία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον μαιτρ του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ, θα την ζήλευε και αυτός.
Δικαίως θεωρείται ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από διάφορα κινηματογραφικά σάιτς και κριτικούς.
Οι Simone Signoret, Véra Clouzot ως σύζυγος και ως ερωμένη αντίστοιχα δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες με της Véra Clouzot φυσικά να είναι η καλύτερη ίσως της ταινίας.
Η ταινία δεν δίνει τόσο μεγάλη σημασία στην πλοκή αλλά στους χαρακτήρες και στις ερμηνείες τους.
Η μουντή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί καθ'όλη τη διάρκεια του έργου και η ασπρόμαυρη φωτογραφία σε συνδυασμό με την επιλογή των χώρων είναι ακριβώς ότι χρειάζεται και οι συνεχείς ανατροπές απλά το εκτοξεύουν.
Λέγεται ότι ο Χίτσκοκ έχει κρεμασμένη την αφίσα της ταινίας δίπλα σε εκείνη του Ψυχώ και είχε προσπαθήσει να πάρει τα διακιώματα του έργου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου