Δεν υπάρχουν πολλά για να γράψουμε για αυτή την ταινία. Ανεξάρτητο σινεμά, πολύ καλή προσπάθεια από τον Χαλ Χάρτλεϋ.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις της στις ταινίες και χτίζει το όνομα που έχει φτιάξει μέχρι σήμερα.
Είναι μια καλή ταινία, που αξίζει να την δείτε, έχει μυρωδιά από 90s και αυτό φαίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος πρωτίστως από την ηθοποία των πρωταγωνιστών.
Δεν ακολουθεί τους κανόνες θα έλεγα αλλά έχει ένα δικό τουστυλ το φιλμ.
«Η χαμένη κόρη» είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Έλενα Φεράντε, που σκηνοθέτησε η Μάγκι Τζίλενχαλ και έχει ως φόντο τις Σπέτσες και με πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη με Όσκαρ Ολίβια Κόλμαν.
Δε ξέρω τι να γράψω για την ταινία. Την θεωρώ φλύαρη. Η Ολίβια Κόλμαν κρατάει την ταινία μόνη της. Νομίζω πως αν δεν υπήρχε αυτή δε θα είχε καλύτερη τύχη. Η ερμηνεία της ήταν όντως πολύ καλή. Ξέρω ότι οι περισσότεροι έχουν δώσει καλές κριτικές για αυτή την ταινία. Δεν λέω ότι ήταν κακή, απεναντίας, ήταν δουλεμένη καλά αλλά κάπου έχασα το ενδιαφέρον μου. Κάπου ένιωσα ότι δεν ήξερα που ήθελε να καταλήξει.
Γενικά ήταν μια καλή ταινία που όμως την περίμενα πολύ πολύ καλύτερη από αυτά που είχα ακούσει.
Η ταινία έφτασε ως τα όσκαρ, η Κόλμαν ήταν υποψήφια για το όσκαρ α' γυναικείου και η Τζέσι Μπάκλεϊ για το β' γυναικείου.
Ωστόσο θα πρέπει να δώσουμε και ένα μπράβο στο Νετφλιξ που καταφέρνει να γυρίσει και ένα έργο αρκετά προσεγμένο.
Μια ταινία η οποία είναι βασισμένη στο αριστούργημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ από το 1840. Ο Ξαβιέ Ζιανολί μεταφέρει εξαιρετικά το μυθιστόρημα του Μπαλζάκ με μια τολμηρότητα αλλά και ανατριχίλα.
Οι διακρίσεις τη ταινίας αρκετές. Βραβείο καλύτερης ταινίας, δεύτερου αντρικού ρόλου για τον Vincent Lacoste, υποσχόμενου ηθοποιού για τον Benjamin Voisin, σεναρίου, φωτογραφίας, σκηνικών και κοστουμιών στα Cesar. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο για τον Xavier Dolan, δεύτερο γυναικείο ρόλο για τις Jeanne Balibar και Cecile de France, υποσχόμενη ηθοποιό την Salome Dewaels, επίσης, μοντάζ, ήχο και ειδικά εφέ. Ακόμα είχε συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Τα σκηνικά, τα κουστούμια και η φωτογραφία είναι εξαιρετικά και δίνουν αέρα μεγάλης ευρωπαϊκής παραγωγής καθώς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες χολλυγουντιανές ταινίες του είδους.
Τελικά ο έντυπος τύπος έχει περισσότερη επιρροή απ'όσο νομίζουμε. Ποιοί κρύβονται πισω από τις κριτικές; Ποιοί είναι αυτόι οι οποίοι καθορίζουν την τύχη ενός θεατρικού έργου; Όλα γίνονται και στις μέρες μας αλλά με διαφορετικό τρόπο πιά.
Εδώ οι τάξεις συγκρούονται με σκοπό να κερδίσουν φήμη και κύρος. Τελικά αξίζει να ρίξει το επίπεδό του ένας άνθρωπος για να αποκτήσει κύρος, φήμη, δόξα , πλούτη;
Μια ταινία η οποία πιστεύω ότι θα αρέσει. Εμένα μου άρεσε πολύ.
Εδώ έχουμε ένα techno - θρίλερ ντυμένο σε χολλυγουντιανό mood. Μια ταινία η οποία έχει πάρει πολλα κλισέ από τις αμερικάνικες περιπέτειες - θρίλερ και τα έχει ενσωματώσει με μια πιο ευρωπαϊκή ματιά θα λέγαμε αλλά όχι με αμερικάνικη νοοτροπία.
Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό, απεναντίας είναι ένα καλοστημένο Γαλλικό περιπετειώδες θρίλερ το οποίο μέχρι και το τελευταίο λεπτό κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση παρ'ότι λίγο πολύ έχουμε υποψιαστεί πως θα τελειώσει και θα μπορούσαμε να πούμε ΄'οτι ακόμα και οι Αμερικάνοι θα το ζήλευαν.
Ο ρυθμός κυλάει αργά, η σκηνοθεσία είναι ατμοσφαιρική, ίσως κάπου να έπρεπε να τρέξει λίγο περισσότερο αλλά αυτό δεν χάλασε καθόλου την ταινία.
Εκεί που χάνει σε κάτι, κερδίζει κάπου αλλού. Και αυτό την κάνει ένα καλοστημένο περιπετειώδες θρίλερ.
ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Hong Sang-soo επιστρέφει με την τελευταία του ταινία, σε γνώριμα μονοπάτια, "Ρομερικά" οπως τα χαρακτηρίζω χάρη στον μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη Έρικ Ρομέρ για όσους δε γνωρίζουν.
ο Νοτιοκορεάτης Hong Sang-soo έφυγε με το βραβείο Αργυρή Άρκτος - Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ του Βερολίνου, όντας από τους αγαπημένους του φεστιβάλ αυτού.
Σκηνοθέτες, συγγραφείς, ιδιοκτήτες βιβλιοπωλείων, ποιητές, εν ολίγοις άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων συναντιούνται και ανταλλάσουν απόψεις για ταινίες, για τα έργα τους, για τη σκηνοθεσία αλλά και για καθημερινά απλά πράγματα.
Η σκηνοθεσία πολύ καλή, εστιάζει στους πρωταγωνιστές της ταινίας του. Θεωρώ ότι είναι από τις ταινίες που απευθύνονται σε ένα κοινό που έχει συναντήσει τον Έρικ Ρομέρ στο παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιος άλλος θα δυσκολευτεί.
Η συγγραφέας ανακαλύπτει μια άλλη πτυχή του εαυτού της,αυτή της σκηνοθέτριας και προσπαθεί να κάνει την πρώτη μικρού μήκους ταινία.
Η μούσα του, Kim Min-hee για ακόμη μια φορά βρίσκεται εδώ.
Ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι σκηνοθετεί την ίσως μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς 2021, η οποία ταινία βασίζεται στο διήγημα του διάσημου Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι. Ταινία η οποία συμμετείχε σε πολλά διάσημα φεστιβάλ μεταξύ των οποίων το φεστιβάλ Καννών όπου διαγωνίστηκε για τον χρυσό φοίνικα. Η ένωση κριτικών της Νέας Υόρκης τους τίμησε με το βραβείο της καλύτερης σκηνοθεσίας. Επίσης πήρε το βραβείο BAFTA καλύτερης ταινίας.
Να πούμε ότι η Ιαπωνία για πρώτη φορά κερδίζει το βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
Από τη στιγμή όμως που μπήκαν οι τίτλοι αρχής η ιστορία μπήκε σε μια κανονική ροή και ανέβαζε λεπτό με λεπτό στροφές.
Μιλάμε για το πένθος, για την αποδοχή, για το πως αντιμετωπίζουμε κάποιες καταστάσεις που νομίζαμε πως είχαν διαφορετική "ιστορία".
Η ταινία μαγνητίζει τον θεατή και αν σας αρέσει το θέατρο, για την ακρίβεια το ποιοτικό θέατρο, θα σας αρέσει και η ταινία καθώς εδώ θα δούμε τις πρόβες και την ετοιμασία του σπουδαίου θεατρικού έργου "Θείος Βάνιας".
Η σκηνοθεσία μου άρεσε, τα πλανα ήταν αργά, κάποιες φορές ίσως να κουρασε λίγο και να μπορουσαν να είχαν κοπεί από την μεγάλη διάρκεια αυτή κάποια, λεπτά.
Αν μη τι άλλο μια ταινία που αφορά ανθρώπους που αγαπάνε τον κινηματογράφο.
Ο Νοτιοκορεάτης Χονγκ Σανγκ Σου θυμίζει κάτι από Έρικ Ρομέρ σε αυτή την ταινία η οποία και απέσπασε την Αργυρή άρκτο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Επίσης ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν
Θα την χαρακτηρίζαμε δραμεντί. Το φιλμ βασίζεται κυρίως στις συζητήσεις και στους διαλόγους που κάνουν μεταξύ τους οι χαρακτήρες. Δεν έχουμε έντονες συγκινήσεις, δεν υπάρχουν εντάσεις.
Η καθημερινότητά τους, τα ψυχολογικά τους, τα συναισθήματα που έχουν, βγαίνουν στις συζητήσεις μεταξύ των χαρακτήρων απολαμβάνοντας το φαγητό τους και τον καφέ τους.
Ταινία δωματίου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μιας και όλες οι σκηνές σχεδόν είναι γυρισμένες εντός των τεσσάρων τοιχών. όλη η ταινία βασίζεται στα ακίνητα πλάνα. Εντύπωση μου προκάλεσε ότι στις περισσότερες σκηνές εκεί που είχε ένα πλάνο από απόσταση ξαφνικά ζούμαρε απότομα κάνοντας κοντινό πλάνο δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στους χαρακτήρες και σε αυτά που κουβεντιάζανε.
Είναι μια ταινία η οποία βασίζεται όπως προανέφερα στον διάλογο, εντάσεις δεν υπάρχουν, ούτε έντονες συγκινήσεις οπότε αν δεν αναζητάτε κάτι τετοιο θα έλεγα να μην το δείτε.
Ιζαμπέλ Ιπέρ. Δεν υπάρχουν πολλά για αυτή την σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιό που μπορεί να πεί κανείς. Νομίζω η καλύτερη Γαλλίδα ηθοποιός αυτή τη στιγμή και από τις καλύτερες παγκοσμίως.
Μια ταινία η οποία θα έλεγα ότι "μυρίζει" ή "έχει κάτι" από Έρικ Ρομέρ. Το φιλμ είναι γυρισμένο κατά κύριο λόγο σε φωτεινά πλάνα, μέσα στον ήλιο και οι τοίχοι είναι άσπροι, όλοι, ειδικά στο σπίτι της με την τεράστια βιβλιοθήκη της, δείγμα του ότι η σκηνοθέτης Mia Hansen-Love επιθυμεί την φωτεινότητα και την λάμψη.
όσοι αγαπούν τα βιβλία νομίζω θα αγαπήσουν αυτό το φιλμ. Τα γηρατειά, ο φόβος της μοναξιάς, οι φιλοσοφικές αναζητήσεις είναι θέματα που απασχολούν τον σκηνοθέτη παρ'ότι στην αρχή της ταινίας έδειξε να κλίνει προς τα προβλήματα της νεολαίας.
Είναι μια ταινία η οποία μπήκε κατευθείαν στις αγαπημένες μου και σίγουρα μια ταινία που θα ξαναδώ και τρίτη φορά.
Η βιβλιοθήκη η οποία είναι τεράστια στο σπίτι της είναι αξιοζήλευτη δείγμα του ότι δείχνει ότι και αυτή αλλά και ο άντρας της είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν φιλοσοφικό πνεύμα.
Η ταινία συμμετείχε σε πολλά φεστιβάλ με υποψηφιότητες και νίκες τόσο σκηνοθεσίας όσο και γυναικείου ρόλου αλλά και καλύτερης ταινίας. Αργυρή Αρκτος Σκηνοθεσίας στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.
Μητρότητα. Τα πάντα γύρω από την μητρότητα θα μπορούσε να ήταν η ταινία αυτή. Ο Πέντρο Αλδομοβάρ, 72 χρονων συνεχίζει να εντυπωσιάζει. Η ταινία αυτή κοντραρίστηκε με το τέλειο αφεντικό με τον Χαβιέ Μπαρδέμ.
Η Πενέλοπε Κρούζ ήταν πάρα πολύ καλή και αυτό φαίνεται και από το βραβείο που κέρδισε στο φεστιβάλ Βενετίας με το βραβείο ερμηνείας.
Είναι γεγονός ότι στις περισσότερες ταινίες του ο Αλμοδοβάρ έχει πρωταγωνίστρια γυναίκα, έτσι κι εδώ δεν ξεφεύγει από αυτή την λογική.
Η Πενέλοπε Κρούζ είναι μια ηθοποιός που μου αρέσει πάρα πολύ και την εκτιμώ πολύ, ακόμα κι εδώ δείχνει ότι είναι μια ηθοποιός που πάντα κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχει τη δυνατότητα να κρατάει μια ταινία πανεύκολα.
Βέβαια χωρίς να θέλω να κάνω κάποιο σπόϊλερ θα πρέπει να πω ότι ξεφεύγει λίγο από ένα σημείο κι έπειτα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αλλοιώνεται. Απλώς θα έλεγα μας εκπλήσσει.
Παραπάνω ανέφερα ότι αντιμετώπισε τον Χαβιέ Μπαρδέμ. Θεωρώ ότι αδίκως δεν βρέθηκε στην θέση του για την καλύτερη ταινία για τα όσκαρ. Ήταν καλύτερη ταινία κατά τη γνώμη μου.
Θα πρέπει να πούμε ότι και η Milena Smit ήταν εξίσου καλή.
Η Καρολίν Βινιάλ στήνει μια πάρα πολύ ωραία και έξυπνη ρομαντική κομεντί ή αλλιώς πιο ευχάριστα road trip κομεντί και το αποτέλεσμα είναι πολύ ευχάριστο. Η Λορ Καλαμί η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει επίπεδο και με την σειρά Call my agent που πιστεύω οι περισσότεροι την ανακαλύψαμε εκεί στον ρόλο της γραμματέας και όχι μόνο αλλά και με την ταινία Full Time την οποία κράτησε μόνη της ολόκληρη και είναι από τις πιο καλές που έχω δεί το φετινό καλοκαίρι στο σινεμά, έχω ανεβάσει και σχετικό review για την ταινία αυτή, είναι πάρα πολύ καλή στον ρόλο της απεγνωσμένης ερωμένης και μας χαρίζει μερικές ωραίες κωμικές αλλά και πιο δραματικές στιγμές, δείγμα του ότι διαθέτει πολύ ταλέντο η Γαλλίδα αυτή ηθοποιός.
Η Λορ Καλαμί πήρε το βραβείο Σεζάρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας δικαίως θα λέγαμε και αυτό δείχνει όπως προανέφερα την εντυπωσιακή άνοδο που έχει τα τελευταία χρόνια η Γαλλίδα.
Η Αντουανέτ είναι πολύ ανοιχτή ως χαρακτήρας κάτι που την φέρνει σε δύσκολη θέση με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες της όταν τους λέει τον πραγματικό λόγο που αποφάσισε να κάνει το ταξίδι αυτό.
Σίγουρα είναι μια πολύ ευχάριστη επιλογή για το καλοκαίρι μιας και παίζεται ακόμα σε θερινά αλλά και γενικά για όποτε την δείτε.
Είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος. Η ταινία του 2019 από τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη Pawo Choyning Dorjiο η οποία μας έρχεται από το Μπουτάν παρακαλώ. Και ναι το Μπουτάν βγάζει μια υπέροχη ταινία υποψήφια για όσκαρ. Θα αναλύσω παρακάτω. Το Μπουτάν βρίσκεται στη Νότιο Ασία και συνορεύει με την Κίνα, το Θιβέτ και την Ινδία. Οι κάτοικοί της αγγίζουν τις 770.000. Η ταινία δεν αγγίζει καθόλου την υπερβολή και αυτό είναι στα συν της.
Σίγουρα αυτή την ιστορία, όχι σε αυτήν ακριβώς την μορφή αλλά σε κάτι παρόμοιο την έχουμε ξανασυναντήσει, κυρίως σε αμερικάνικες ταινίες και όχι μόνο. Παρ'όλα αυτά είναι αξιέπαινος ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο σκηνοθέτης αυτό το ταξίδι του δασκάλου προς την Λουνάνα και το πως ο ήρωάς μας βιώνει την όλη αυτή εμπειρία ερχόμενος από την πόλη σε ένα χωριό στο οποίο στην κυριολεξία δεν υπάρχει τί-πο-τα. Και βλέπουμε πως είναι η ζωή χωρίς ένα αντικείμενο το οποίο είναι απαραίτητο, το τηλέφωνο.
Μπορεί να έχω ξανασυναντήσει παρόμοιες ταινίες ωστόσο αυτή ομολογώ ότι με κράτησε κολλημένο στην οθόνη περί τις δύο ώρες περίπου, όσο δηλαδή κράτησε. Θα σας πρότεινα οπωσδήποτε αν είστε λάτρης του καλού κινηματογράφου να την βάλετε στη λίστα σας και να την δείτε.
Σημείωση: Αν η ταινία παιχτεί σε θερινό προτείνω να πάτε. Αξίζει.
Τι ωραία ταινία. Μα τι ωραία ταινία. Μα τι υπέροχη ταινία. Τι άλλο να πω και να γράψω.
Πραγματικά την απόλαυσα. Και θα την ξαναδώ και σε θερινό σύντομα. Δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι δυο και κάτι ώρες. Πολύ ευχάριστη στην θέασή της. Η Renate Reinsve ήταν εκπληκτική και αυτό φαίνεται και από το βραβείο που πήρε.
Η Renate Reinsve τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο φεστιβάλ Καννών, δικαίως θα έλεγα καθώς η ερμηνεία της ήταν το λιγότερο σαρωτική. Είχε επίσης δύο υποψηφιότητες στα όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρωτότυπου σεναρίου καθώς και BAFTA καλύτερης ταινίας και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Επίσης ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα.
Ο Γιοακίμ Τριερ αντιμετωπίζει τον έρωτα με τέτοιο ρεαλισμό και τέτοια ειλικρίνεια που νομίζεις ότι είσαι κι εσύ κάπου εκεί μέσα σε αυτή την ιστορία. Κάπου πιστεύεις ότι ο υπάρχει μια πτυχή του εαυτού σου σε αυτή την ιστορία ή μπορεί να ήθελες να υπάρχεις. Νομίζω όλοι έχουμε περάσει έστω και λίγο αυτή τη διαδρομή.
Υπάρχουν σκηνές που είν αι τόσο καθημερινές και οικείες σε όλους μας και εξελίσσονται με τέτοιο φυσικό τρόπο που κάνει την ταινία πολύ "γήινη" και ελκυστική στον θεατή. Είναι όλα ρεαλιστικά χωρίς να έχουμε υπερβολές. Την απόλαυσα αυτή την ταινία, ήταν πολύ ευχάριστη και η σκηνοθεσία επίσης ήταν πολύ καλή.
Η ταινία χωρίζεται σε πρόλογο, 12 κεφάλαια και επίλογο κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει.
Όλοι κάποτε αναρωτιόμαστε καθώς μεγαλώνουμε τι κάνουμε, τι θέλουμε από τη ζωή μας. Κάπως έτσι κινείται και η ηρωίδα μας.
Μια από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί των τελευταίων χρόνων και σίγουρα Must-See.
Σπέυσατε...
