Η ΜΙΚΡΗ ΝΤΟΡΡΙΤ (2008) Little Dorrit

Στο Λονδίνο του 1820 στις φυλακές που είναι για ανθρώπους οι οποίοι χρωστάνε, οι οποίοι έχουν χρεοκωπήσει, η μικρή Ντορρίτ ζεί και φροντίζει τον πατέρα της ο οποίος έχει καταδικαστεί για οφειλές. Παράλληλα εργάζεται για να μπορέσει να ζήσει την ίδια και την οικογένειά της.

Αυτή είναι μια μεταφορά του βιβλίου του Τσαρλς Ντίκενς και η παραγωγή είναι του BBC. Ποιού άλλου θα ήταν άλλωστε, αφού το BBC είναι εγγύηση σε αυτές τις σειρές για το αποτέλεσμα.

Η σειρά χωρίζεται σε 8 επεισόδια της μίας ώρας περίπου. Η σκηνοθεσία είναι του Άντριου Ντέϊβις και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, η Κλερ Φόϊ στον ρόλο της Ντορρίτ η οποία είναι εξαιρετική. Κομμένος και ραμμένος γι΄'αυτήν θα έλεγα. Ο Μάθιου ΜακΦάντεν στον ρόλο του Άρθουρ Κλέναμ, γιού της μεγάλης οικογένειας Κλέναμ. Πάρα πολύ καλός και αυτός όπως επίσης πολύ καλός και ο πατέρας της Ντορρίτ Ουϊλιαμ του οποίου τον ρόλο έχει αναλάβει ο Τομ Κόρτνεϋ. Η σκηνοθεσία είναι πάρα πολύ καλή, είναι καλογυρισμένη χωρίς να κουράζει και εισάγει τον θεατή στην Βικτωριανή Αγγλία.

Ακόμα μια φορά ο Ντίκενς ασχολείται πάλι με το σύστημα της Αγγλίας, αυτή τη φορά όχι με το νομικό όπως στον ζοφερό οίκο αλλά με το οικονομικό αν μπορούμε να το πούμε έτσι.

Αν δεν είστε λάτρης της Βικτωριανής Αγγλίας είναι μια πολύ καλή
επιλογή αυτή η σειρά.

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΣΠΑΡ ΧΑΟΥΖΕΡ (1974) The Enigma of Kaspar Hauser

 

Η πλοκή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ ζει αλυσοδεμένος σ’ ένα είδος στάβλου-φυλακής, χωρίς να μπορεί να δει ούτε να μιλήσει με κανέναν, αποκομμένος από τον έξω κόσμο. Όταν μια μέρα, ένας άγνωστος τον σέρνει έξω, προσπαθεί να του μάθει στα γρήγορα πώς να μιλά, να περπατά, να στέκεται όρθιος και τον εγκαταλείπει στην πλατεία μιας πόλης. Και η συνέχεια της ταινίας μας δείχνει πως εξελίσσεται αυτός ο άνθρωπος.

Βέρνερ Χέρτζογκ. 'Η τον μισείς ή αν όχι τον λατρεύεις, έστω σου αρέσει πολύ. Ιδιόρρυθμος άνθρωπος και σκηνοθέτης με πολλά κουσούρια και εμμονές. Ωστόσο έχει βγάλει πολύ ωραίες ταινίες αν και αρκετά δύσκολες θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κάποιος ή έστω αλλόκοτες. 

Εγώ προσωπικά τον θεωρώ κορυφαίο σκηνοθέτη. ίσως το καρδιά απο γυαλί για μένα να είναι το κορυφαίο του φιλμ. Εδώ συναντάμε έναν ηθοποιό που έχει εμπιστευτεί ξανά, τον Μπρούνο Σ. Εξαιρετική ερμηνεία ως Κασπάρ Χάουζερ.

Η ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη βασίζεται στη γνωστή ιστορία της ξαφνικής εμφάνισης του Κάσπαρ Χάουζερ, ενός αγοριού το οποίο κρατιόταν έγκλειστο σε ένα κελλάρι όλη του τη ζωή στη Νυρεμβέργη το 1828.

Το φιλμ συμμετείχε στο φεστιβάλ Καννών και απέσπασε το''Μέγα Βραβείο''. Επίσης πήρε βραβεία και στο φεστιβάλ κινηματογράφου το Γερμανικό καθώς ήταν υποψήφια για να μπεί στα ξενόγλωσσα όσκαρ αλλά δεν έγινε δεκτή.

Εντυπωσιακή ταινία, πολύ καλές ερμηνείες, ως θαυμαστής του Χέρτζογκ δεν θα πω πολλά αρνητικά η αλήθεια είναι αλλά θεωρώ ότι είναι μια ταινία που μπορεί να δεί ο καθένας και να του θέσει προβληματισμούς για την ιστορία αλλά και ερωτηματικά για το πως για παράδειγμα ζούσε τόσα χρόνια έγκλειστος.

Scoop (2006)

 

 

 Όταν η Σόντρα, Αμερικανίδα φοιτήτρια δημοσιογραφίας στο Λονδίνο, πηγαίνει στο σόου του ταχυδακτυλουργού Γουότερμαν, της εμφανίζεται το φάντασμα ενός διάσημου δημοσιογράφου αποκαλύπτοντας ότι ο συμπαθής αριστοκράτης Πίτερ Λάιμαν είναι στην πραγματικότητα ένας κατά συρροή δολοφόνος. Αμέσως εκείνη, μαζί με τον Γουότερμαν, αναλαμβάνει να βγάλει δημοσιγραφικό λαβράκι.

 

Γούντι Άλλεν. 

Αν είσαι φαν του Γούντι Άλλεν θα την απολάυσεις την ταινία, έτσι απλά. Γουντιαλλενικό χιούμορ όπως το αποκαλώ, για ακόμη μια φορά φτιάχνει μια στιβαρή ταινία η οποία κυλάει νεράκι και περνάς 1 1/2 ώρα όπως επιθυμει οίδιος ο σκηνοθέτης. 

Ο Γούντι Άλλεν έχει μια απίστευτη ικανότητα να μετατρέπει τους πρωταγωνιστές του σε ρόλο Γούντι άλλεν. Τι εννοώ, έχεις την εντύπωση ότι βλέποντας την Σκαρλετ Γιόχανσον είναι σαν να βλέπεις τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

Η σΣκάρλετ Γιόχανσον ξεδιπλώνει το ταλέντο της με τέτοια άνεση και ενσαρκώνει την "ντροπαλή" δημοσιογράφο που προσπαθεί να πιάσει λαβράκι ύστερα από πληροφορίες ενός πρώην δημοσιογράφου φαντάσματος. 

Ο Χιου Τζάκμαν δε εξίσου πολύ καλός και αυτός στον ρόλο του ίσως κατά συρροή δολοφόνου.

Αυτή είναι και η δεύτερη αγγλική ταινία του Σκηνοθέτη. Η ταινία γυρίστηκε εξολοκλήρου στο Λονδίνο και δεν παίχτηκε ποτέ στις αγγλικές αίθουσες.

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (2016) Manchester By The Sea

 

Η υπόθεση: Ο μοναχικός Λι συγκλονίζεται από τον ξαφνικό θάνατο του μεγάλου του αδερφού κι έρχεται σε δύσκολη θέση όταν μαθαίνει την επιθυμία του τελευταίου να αναλάβει την κηδεμονία του έφηβου ανιψιού του.

Η ταινία ήταν υποψήφια για έξι όσκαρ μεταξύ των οποίων και Α' ανδρικού ρόλου για τον εξαιρετικό Κέϊσι Άφλεκ αλλά και το όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου. Μπορεί να μην πήρε τα όσκαρ που του αναλογούσαν αλλά σε διάφορα άλλα φεστιβάλ πηρε το βραβείο όπως το δικαιούταν.

Προσωπική μου άποψη, η ταινία αυτή ήταν για όσκαρ, όπως και η ερμηνεία του Κέϊσι Άφλεκ, μικρότερου αδερφού του Μπεν Άφλεκ επίσης ήταν οσκαρική.

Ο Λι ο οποίος είναι ένας επιστάτης- θυρωρός επιστρέφει στην γενέτειρά του με αφορμή ένα θλιβερό γεγονός και του ζητείται εκ διαθήκης να αναλάβει την κηδεμονία του γιού του χαμένου του αδερφού. Κατά τη διάρκεια της ταινίας θα δούμε τη σχέση μεταξύ του παιδιού και του Λι αλλά και ακόμα πιο περιφερειακά αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, τις σχέσεις γύρω από αυτούς τους δύο.

Οι συγκρούσεις του Λι με την παλιά του πόλη είναι αναπόφευκτες.

Ένα άλλο εκπληκτικό γεγονός για την ταινία αυτή είναι ότι ακόμα και οι χαρακτήρες που εμφανίζονται λιγότερο ή ακόμα και ως guest είναι καλογραμμένοι και δίνουν με την παρουσία τους ώθηση στην ταινία ακόμα περισσότερη.

Δραματική, μελαγχολική, υπέροχα τοπία, αργό τέμπο, όλα αυτά συνθέτουν κατά την γνώμη μου όπως προανέφερα μια οσκαρική ταινία. 

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ (2020) Charter

 

Η υπόθεση με δυό λέξεις. Μετά από ένα διαζύγιο, η Άλις δεν έχει δει τα δυο μικρά παιδιά της εδώ και μήνες, καθώς περιμένει την ετυμηγορία της επιμέλειας. Όταν καταλαβαίνει πως αυτή θα είναι εις βάρος της, τα απάγει και καταφεύγει από τη Σουηδία στα Κανάρια Νησιά.

Μια ταινία της Αμάντα Κέρνελ η οποία μας έρχεται από τη Σουηδία και η οποία γυρίζεται μισή εκεί και μισή στην Τενερίφη.

Καλογυρισμένο δραματικό φιλμ με πινελιές θρίλερ αγωνίας.

Το θέμα είναι η κηδεμονία των παιδιών και τι είναι καλύτερο γι'αυτά. Η μητέρα, παρ'ότι έχει τα προβλήματά της κάνει τα πάντα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να τα πείσει να αφήσουν τον πατέρα τους για τον οποίο έχει υποψίες ότι κάτι ίσως δεν παέι καλά.

Θριλερικές ανησυχίες σε ένα καλογυρισμένο σχετικά φιλμ. Μια ταινία του 6, σταθερά, δεν πάει παραπάνω αλλά παραμένει σε αυτά τα επίπεδα μέχρι το τέλος. Βέβαια το τέλος ίσως να μην είναι το αναμενόμενο για κάποιους αλλά είναι όπως το πάρει και ο καθένας. 

 Υποψήφιο για την γυναικεία ερμηνεία της Ane Dahl Torp στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Επίσης, βραβείο σκηνοθεσίας, πρώτου γυναικείου ρόλου για την Ane Dahl Torp και φωτογραφίας στα Guldbagge όπου είναι τα εθνικά βραβεία της Σουηδίας. Υποψήφιο σε ακόμα 4 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας. Επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΑΙ (2019) Portrait of a Lady on Fire

Η υπόθεση με δυο λέξεις. Στα τέλη του 18ου αιώνα μια ζωγράφος καταφθάνει σε ένα νησάκι της Βρετάνης για να ζωγραφίσει το γαμήλιο πορτρέτο μιας νεαρής κοπέλας.

Μια ταινία η οποία έχει λάβει πολύ καλές κριτικές. Εγώ δεν είμαι σύμφωνος με αυτές τις κριτικές ομως είναι μια ταινία η οποία σίγουρα σου τραβάει την προσοχή.

έχει καλη σκηνοθεσία, ωραία φωτογραφία και οι ερμηνείες είναι καλές.

Μέχρι την μέση η ταινία κυλάει θα έλεγα πολύ καλά, είχε δηλαδή την αίσθηση ότι θα εξελισσόταν η ταινία πολύ καλύτερα απ'ότι είχα δεί μέχρι το πρώτο μισό.

Όμως, αναλώθηκε πολύ στην έλξη των δύο γυναικών. Αυτό δεν ήταν κακό, απεναντίας θα ήταν και αισθησιακό θα έλεγα, νομίζω όμως ότι κούρασε. Ίσως πιθανότατα να ήθελε να επιτύχει αυτό ο σκηνοθέτης της ταινίας.

Δεν υπάρχει αντρικός χαρακτήρας στην ταινία και αυτό προϊδεάζει για την στροφή προς την οποία έχει επιλέξει.

Οι επίλογές των πρωταγωνιστριών είναι καλές, της ζωγράφου ίσως και η καλύτερη δυνατή.

Το φιλμ βραβεύτηκε με το βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Καννών.

Γενικά οι κριτικές που κυκλοφορούν για την ταινία είναι πολύ καλές θα έλεγα. Εγώ δεν συμφωνώ τόσο με αυτές. Περίμενα κάτι διαφορετικό στην εξέλιξη της ιστορίας. 

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ (1948) The Red River

 

Η υπόθεση με δυο λέξεις. Ο Τζων Γουέην ανακαλύπτειμια γη, την κλέβει και χτίζει τη δική του εκεί με πολλά ζώα. όμως τα πολλά ζώα δεν είναι ικανά για τον βιοπορισμό του με αποτέλεσμα να πρέπει να ταξιδέψει προς το Μίζουρι για ένα καλύτερο αύριο για αυτόν και την παρέα του.

Αυτή η ταινία φέρνει την υπογραφή του Howard Hawks, ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες ταινιών γουέστερν μαζί με τον Τζων Φορντ.

Είναι ασυζητητί μέσα στα καλύτερα γουέστερν που έχουν γυριστεί. Περιέχει εκπληκτικές σκηνές με τα βουβάλια και για την εποχή τους είναι θεαματικές σε βαθμό που εντυπωσιάζουν τον θεατή.

Ο Τζων Γουέην έχει ταυτιαστεί με τους ρόλους του στα γουέστερν και εδώ αποδεικνύει πόσο κατάλληλος είναι για αυτούς τους ρόλους. Δίπλα στον Τζων Γουέην στέκεται εξαιρετικά ένας νεαρός με το όνομα Μοντγκόμερι Κλιφτ, σε εξαιρετική ερμηνεία και αυτός.

Μιλάμε για μια ταινία που σου ξυπνά αναμνήσεις και είναι αληθινή καουμπόϊκη ταινία έτσι όπως πρέπει να είναι.

Χωρίς να αποκαλύψω λεπτομέρειες όσο οδεύει προς το τέλος η ταινία σε γοητεύει ακόμα περισσότερο, τόσο που νομίζεις ότι είσαι κι εσύ ένα μέλος από την συμμορία τους.

Σίγουρα μια ταινία που ένας καλός σινεφίλ δεν θα παράβλεπε.

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΑΓΕΛΑΔΑΣ (2020) Ballad of a White Cow

 Η υπόθεση. Η ζωή της Μίνα ανατρέπεται όταν μαθαίνει ότι ο σύζυγός της ήταν αθώος για το έγκλημα για το οποίο εκτελέστηκε. Ζητά τη δημόσια συγνώμη των δικαστών, για χάρη της ίδιας και της κωφάλαλης κόρης της, ενώ θα δεχτεί την επίσκεψη ενός άγνωστου άντρα, ο οποίος θέλει να της επιστρέψει αυτά που χρωστούσε στο σύζυγό της.

Από τον Ιρανικό κινηματογράφο έχω δεί μόνο Φαραντί και Κιαροστάμι. Ιρανικός νεορεαλισμός σε μια πολύ καλή ταινία των Μπεχτάς Σαναέχα, Μάριάμ Μογκαντάμ η οποία διαδραματίζεται στο σημερινό Ιράν και βλέπουμε έστω και από έξω αρκετά την γραφειοκρατία του αλλά και το νομικό σύστημα.

Μέσα σε όλα αυτά στο σύγχρονο Ιράν υπάρχει και η θανατική ποινή, όπου είναι η άλλη όψη του νομίσματος ανάμεσα στα σύγχρονα αυτοκόνητα, σπίτια και την ζωή.

Μας δείχνει επίσης ποιά είναι η θέση της Ιρανής γυναίκας στην κοινωνία της συγκεκριμένης χώρας και πως αντιμετωπίζεται αλλά και ποιά είναι τα δικαιώματά της, αυτά τα λίγα που διαθέτει.

Σταθερά πλάνα, σκηνοθεσία καλή, ερμηνείες πολύ καλές και ένα τέλος το οποίο ικανοποιεί και τις δύο πλευρές. 

Κοινωνικό δράμα με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και ερμηνείες που αφήνουν στον θεατή να ανακαλύψει το τι συμβαίνει.

Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ του Βερολίνου.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΛΙΜΠΕΡΤΙ ΒΑΛΑΝΣ (1962) The Man Who Shot Liberty Valance

 

Η υπόθεση σε 3 γραμμές. Ο γερουσιαστής Ράνσομ Στόνταρντ επιστρέφει στην γενέτειρα και εκεί θα αφηγηθεί σε έναν ντόπιο δημοσιογράφο την ιστορία του φίλου του, που πλέον έχει πεθάνει. Όταν είχε έρθει στην πόλη ήταν ένας απλός δικηγόρος. Η άμαξα που τον έφερνε ληστεύτηκε από τον αδίστακτο ληστή Λίμπερτι Βάλανς και το μόνο που του είχε απομείνει ήταν κάποια νομικά βιβλία.

 Ο τεράστιος Τζων Φορντ φτιάχνει ακόμα ένα μεγαλοπρεπές γουέστερν και φυσικά είναι εκπληκτική ταινία. Τα ονόματα που βρίσκονται σε αυτή την ταινία δε είναι ένα κι ένα όλα. Τζέημς Στιούαρτ, Τζων Γουέην, Βέρα Μάϊλς, Λι Μάρβιν, Λι Βαν Κλιφ. Ένα δυνατό καστ που δίνει λάμψη στο φιλμ.

Μας δείχνει το πως ο νόμος είχε επίδραση σε μικρά χωριά με τον Τζέημς Στιούαρτ να είναι εξαιρετικός στην ταινία στον ρόλο του νέου δικηγόρου και που εργάζεται στην μικρή αυτή πόλη.

Ο Τζον Γουέην, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τις γουέστερν ταινίες κι εδώ είναι εξαιρετικός και λάμπει σε όλη την ταινία, δείγμα του πόσο ταλέντο είχε αυτός ο άνθρωπος σε αυτούς τους ρόλους.

Ο Λι Μάρβιν στον ρόλο του Λίμπερτι Βάλανς είναι τόσο πειστικός που το δείχνει σε κάθε σκηνή.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι έβλεπες ηθοποιούς που είχαν δεύτερους, τρίτους, ακόμα και τέταρτους ρόλους που λέει ο λόγος και όλοι ήταν σαν έδιναν ερμηνεία α' ανδρικού, δείγμα του πόσο πολύ καλή δουλειά έκανε ο πατέρας των γουέστερν Τζων Φορντ. Δε θέλω να αναλύσω το πως επιδρούσε ο νόμος στις μικρές πόλεις και το πως οι ληστές ήταν πάντα ελεύθεροι να σπέρνουν τον τρόμο. 

Υπάρχουν 10-20 γουέστερν που πρέπει να δούμε, αυτό είναι μέσα σε αυτά.

ΤΟ ΣΚΑΡΙ (2021) Luzzu

 

Ο Τζέσμαρκ είναι ένας νεαρός ψαράς που προσπαθεί με την ξύλινη βάρκα του να κερδίσει τα προς το ζην για τη σύζυγό του και το νεογέννητο παιδί τους. Έρχεται όμως αντιμέτωπος με τις μεγάλες τράτες, την παράνομη αλιεία, τους αυστηρούς κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις κλίκες που λυμαίνονται την ιχθυαγορά του νησιού. Αυτή είναι η υπόθεση με δυο λόγια.

Η σκηνοθεσία ανήκει στον Αμερικανομαλτέζο Άλεξ Καμιλέρι. Η πρώτη ταινία που βλέπω η οποία έχει γυριστεί στην Μάλτα, είναι στην γλώσσα αυτή και βλέποντας την ξέρεις ότι βλέπεις Μαλτέζικη ταινία.

Βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ του Sundance για τον ερασιτέχνη ηθοποιό και πραγματικό ψαρά Τζέσμαρκ Σκικλούνα. 

Μέχρι που φτάνει ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη τα χρήματα για να ζήσει; Ποιές είναι οι θυσίες που σκέφτεται να πραγματοποιήσει για να δώσει ένα καλύτερο αύριο στην οικογένειά του; 

Πως μπορεί να αποφασίσει για τηνβάρκα του και την ιστορία που έχει αυτή και να πάρει αποφάσεις που ίσως χρειστεί να την αφήσουν πίσω;

Η ταινία βασίζεται στις αληθινές ιστορίες των ψαράδων της Μάλτας.

Δεν μιλαμε για μια ταινία που όταν την δείς θα πείς ουαου τι είδα απόψε, σίγουρα όμως είναι μια ταινία η οποία σε αγγίζει, είναι καλοδουλεμένη αν και ερασιτεχνική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Έχει καλές στιγμές, οι ηθοποιοί είναι αξιόλογοι με εξαίρεση φυσικά τον πρωταγωνιστή και ψαρά Τζέσμαρκ Σκικλούνα.

Ο πρωταγωνιστής αν και από όσα γνωρίζω ερασιτέχνης, δίνει μια αξιόλογη ερμηνεία ακόμα και με τη σιωπή του η οποία τον καθοδηγεί στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

Για την ιστορία: η ταινία είναι η επίσημη συμμετοχή της Μάλτας στα Όσκαρ του 2022 (ως Ξενόγλωσση)

ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (2021) What Do We See When We Look at the Sky?

 

Η υπόθεση. Ενώ στην τηλεόραση ξεχωρίζει το παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου, στους δρόμους του Κουτάισι, μιας γεωργιανής πόλης, γεννιέται ένας έρωτας με την πρώτη ματιά. “Θύμα” του η νεαρή φαρμακοποιός Λίζα και ο εξίσου με εκείνην ντροπαλός ποδοσφαιριστής Γκιόργκι, που ξεχνάνε ακόμα και να ρωτήσουν ο ένας το όνομα του άλλου. Κι ενώ κανονίζουν να βρεθούν την επόμενη ημέρα, δεν γνωρίζουν ότι ένα “κακό μάτι” έχει βάλει στο στόχαστρο τον έρωτα τους. 

Ουάου...ουάου...και πάλι ουάου. Τι ευχάριστη έκπληκη από την Γεωργία. Τι ωραία ταινία. Ένα πραγματικά πανέμορφο λυρικό σύγχρονο παραμύθι που σε ταξιδεύει για 2μιση ολόκληρες ώρες. Και αν σας τρομάζει η μεγάλη διάρκεια έχω να σας πω ότι στο τέλος θα πείτε ότι θα θέλατε ακόμα περισσότερο.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γεωργιανού Aleksandre Koberidze είναι εντυπωσιακό και βάζει την Γεωργία στον χάρτη του ευρωπαϊκού σινεμά. Συγχωρέστε με αν υπάρχουν και άλλες ταινίες που να κυκλοφορούν όμως δεν έχει τύχει να δω μέχρι στιγμής. 

Είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω αυτή η ταινία. Είναι σίγουρα από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες από τότε που την είδα. Όπως προανέφερα οι 2 1/2 ώρες κυλάνε νεράκι, σε βάζουν στο μαγικό κόσμο του έρωτα και του παραμυθιού. Αυστηρά για ρομαντικούς. Για πολύ ρομαντικούς για την ακρίβεια. Η μουσική είναι ακριβώς ότι χρειαζόταν η ταινία αυτή για να αποκτήσει παραμυθένια μορφή.

Απλές εικόνες, απλές καθημερινές στιγμές φαίνονται τόσο όμορφες και τόσο λυρικές και σου φέρνουν μια μελαγχολία όταν τις αντικρύζεις αλλά και χαμόγελα, τα οποία σου φέρνουν εκείνη την παιδική αθωότητα που είχαμε μικροί. 

Αν είχα να κάνω μια μικρή ένσταση ίσως να την έκανα για τον πρωταγωνιστή της ταινίας, με την έννοια ότι δεν μου έκανε αυτό που λέμε το απόλυτο κλικ, ωστόσο ήταν καλός στον ρόλο του.

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ (2021) A Hero

 

Η υπόθεση της ταινίας με λίγες λέξεις. Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους που δεν μπόρεσε να αποπληρώσει. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, προσπαθεί να πείσει τον πιστωτή του να αποσύρει την καταγγελία του για ένα μέρος του ποσού.

Ακόμα μια καλή ταινία από τον Ασγκάρ Φαραντί. Ψάχνω να βρω μια κακή ταινία του. Νομίζω δεν υπάρχει καμία. Για ακόμα μια φορά κρατάει την αγωνία μέχρι το τέλος και στήνει με ένα εξαιρετικό σενάριο μια πολύ ωραία ταινία όπως μόνο αυτός ξέρει. Ναι, τον εκθειάζω πολύ και θα μπορούσα να το κάνω σε όλο το κείμενο. Η ταινία απέσπασε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής του κοινού στο φεστιβάλ των Καννών και διεκδίκησε τον χρυσό φοίνικα. Πολλοί έγραψαν ότι ήταν άτυχη η στογμή του στην τελευταία του προσπάθεια επί Ισπανικού εδάφους, εγώ όμως δε συμφωνώ.

Ο Ιρανός είναι ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ και έχει αποδείξει πως φτιάχνει ταινίες που αξίζουν και κρατάνε τον θεατή σε ενδιαφέρον μέχρι το τέλος σε κάθε του ταινία. Και το κάνει στην γλώσσα που ξέρει, την Περσική. Αλήθεια...για να πω και την κακία μουμείς στην ελληνική πόσες έχουμε στείλει στις Κάννες με βραβεία κλπ κλπ.

Τελικά μια καλή πράξη έχει πάντοτε και καλά αποτελέσματα; πραγματικά καταφέρνει να βάλει σε αμφιβολία τον θεατή αλλά και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της ταινίας και να θέσει ερωτήματα που ακόμα κι εμείς θα ήμασταν σε δύσκολη θέση να απαντήσουμε. Το να επιστρέψεις ένα μεγάλο ποσό είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα και το να τεθείς υπό αμφιβολία το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Τελικά ο κόσμος πιστεύει αυτό που βλέπει και μόνο ή χτίζει μια ολόκληρη  ιστορία γύρω από αυτό που βλέπει με το δικό του μυαλό;

Ο Amir Jadidi είναι ένας γρίφος και βάζει και τον θεατή σε αυτή τη θέση, να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει δηλαδή και αν λέει αληθεια ή όχι. Πολύ καλή ερμηνεία από τον Ιρανό.

ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ (2013) Nebraska

 

Πιστεύοντας πως έχει κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια από το τυχερό κουπόνι ενός περιοδικού, ένας πεισματάρης γέρος ξεκινά μαζί με τον γιο του ένα οδικό ταξίδι από τη Μοντάνα στη Νεμπράσκα για να εισπράξει τα χρήματα. Αυτή είναι η υπόθεση.

Μια από τις πιο ωραίες road trip ταινίες του Αμερικάνικου κινηματογράφου από τον δικό μας Alexander Payne. Ένα οδικό ταξίδι με ασπρόμαυρο φόντο στις πολιτείες της Αμερικής. Ένα φιλμ που έφυγε με το βραβείο αντρικής ερμηνείας στις Κάννες και ήταν υποψήφιο για έξι Όσκαρ και πέντε Χρυσές Σφαίρες. 

Η φωτογραφία είναι εκπληκτική και είναι του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ. Θεωρώ πως αν τομούσε να την έβγαζε και έγχρωμη την ταινία θα ήταν το ίδιο ωραία,κατά τη γνώμη μου επειδή είχε πολύ ωραία σκηνοθεσία και τοπία μπορεί και καλύτερη ακόμα. 

Η αγάπη του γιού προς τον πατέρα είναι η ταινία όλη με τη δική μου ματιά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για να μη αποκαλύχω γεγονότα από την ταινία αλλά ο τρόπος που προσεγγίζει ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης είναι νοσταλγικός και συνάμα συναισθηματικός. Είναι μια γροθιά στο στο στομάχι προς την Αμερικάνικη κοινωνία, για το πως ζεί και για το πως σκέφτεται. Η σκηνή που κάθονται όλοι οι ηλικιωμένοι και όχι μόνο μαζεμένοι στο δωμάτιο ενός σπιτιού και παρακολουθούν τηλεόραση αποδεικνύει αυτό που είπαμε.

Ναι, είναι μια ταινία που με άγγιξε βαθιά. Θα την παρομοίαζα ως σκεπτικό με το straight story του Ντέηβιντς Λιντς την οποία επίσης αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ. Must see λοιπόν το Nebraska...

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (1956) Street of Shame

 

Η υπόθεση με δυο λέξεις. Δίπλα στο τέμενος Σεντζόχι στο Τόκιο βρίσκεται η «ονειρούπολη», ένα μπορδέλο όπου πέντε κοπέλες πουλάν το κορμί τους. Καθώς το κράτος έχει απαγορεύσει την πορνεία, οι κοπέλες ζουν μια καθημερινή περιπέτεια. Όλες έχουν τα όνειρα τους, αλλά και κάποιον λόγο που βρίσκονται εκεί. Η Χανάε έχει άνεργο σύζυγο και μικρό παιδί, η χήρα Γιουμέκο έχει να μεγαλώσει τον γιο της, η γηραιά Γιόρι περιμένει κάποιον να την παντρευτεί, η Γιασούμι μαζεύει χρήματα επειδή χρωστάει, ενώ η Μίκι είναι η πιο ανέμελη, μέχρι που εμφανίζεται ο πατέρα της και της ζητά να επιστρέψει σπίτι. 

Ακόμα μια σπουδαία ταινία του Ιαπωνικού κινηματογράφου από τον μεγάλο σκηνοθέτη Κένζι Μιζογκούτσι. Μας μεταφέρει στον κόσμο της πορνείας χωρίς να γίνεται "αισχρός" αλλά με την κομψότητα που τον περιβάλει. Αν γυριζόταν μια τέτοια ταινία σήμερα νομίζω θα ήταν γεμάτη από ακατάλληλο κλπ, όμως ο στόχος του Ιαπωνα σκηνοθέτη ήταν να δείξει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κοπέλες που εργάζονται εκεί, το πως προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Άλλη είναι μάνα με παιδί ενήλικο, άλλη με μωρό και πατέρα μαζί, άλλη έχει διαλέξει έναν άλλο τρόπο ζωής από τον οικογενειακό.

Γενικώς ο Μιζογκούτσι εστιάζει στην κάθε εργαζόμενη ιερόδουλη με τον δικό του τρόπο προσπαθώντας να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες και να δείξει ότι και αυτοί είναι άνθρωποι οι οποίοι παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα. Μια ταινία που σίγουρα αν είστε φίλος του Ασιατικού κινηματογράφου θα πρέπει να δείτε.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΟΥΡΓΟΥΝΔΙΑ (2017) Back to Burgundy

 

Η υπόθεση σε δυο γραμμές. Ένας 30χρονος επιστρέφει στη Βουργουνδία όπου μεγάλωσε, αποφασίζοντας να αναλάβει μαζί με τα αδέρφια του τους αμπελώνες της οικογένειας και να ξαναχτίσει σταδιακά τη μεταξύ τους σχέση.

Για ακόμη μία φορά αποδεικνύεται ότι ο Γαλλικός κινηματογράφος πάντα σύμφωνα με τη δική μου άποψη είναι ο καλύτερος της Ευρώπης και μαζί με τον Αμερικάνικο αλλά και τον Ασιατικό πιθανότατα ο καλύτερος.

Μια ταινία η οποία απευθύνεται σε λάτρεις του καλού κρασιού, σε αυτούς που ενδιαφέρονται να μάθουν πράγματα για την διαδικασία παραγωγής του και όχι μόνο αλλά και ίσως κανά δυό μυστικά.

Πραγματικά την απόλαυσα την ταινία. Μπήκε στις πιο αγαπημένες μου ως λάτρης του καλού κρασιού αν και δεν είναι το θέμα της ταινίας το καλό κρασί μόνο αλλά και οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των τριών αδελφών. 

Οι εικόνες είναι πολύ όμορφες, το τοπίο με τα αμπέλια σε κάνει να θες ένα κτήμα γης και να μένεις κάπου εκεί.

Η ταινία δεν θα λέγαμε ότι έχει κάποια υπόθεση με κάποιον κεντρικό στόχο αλλά εξερευνεί τις προσωπικές σχέσεις των τριών αδελφών οι οποίοι κληρονομούν εξ αδιαιρέτου το κτήμα και σκέφτονται τι θα πράξουν. Παράλληλα ο σκηνοθέτης και το σενάριο μας ξεναγούν στον μαγικό αυτό κόσμο του κρασιού και στα μεθύσια ακόμα που μπορεί να προκαλεί.

Θεωρώ ότι είναι μια ταινία η οποία θα σας κάνει να περάσετε ευχάριστα αλλά και να πιείτε και ένα ποτηράκι κρασί παράλληλα.

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕ (1981) My Dinner with Andre

 

Η ταινία διαδραματίζεται στο πανσίγνωστο «Cafe des Artistes» της Ν. Υόρκης. Ο Λούι Μαλ φέρνει την κάμερα μπροστά σε ένα τραπέζι ενός ρεστοράν και τοποθετεί δύο ανθρώπους οι οποίοι συζητάνε. Έτσι απλά. Το αποτέλεσμα; πλέον μπορεί να χαρακτηριστεί καλτ. Αυτή είναι μια αυστηρά ταινία διαλόγου και νομίζω αρκετά δύσκολη για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος.

Ο Λούι Μαλ εδώ παίρνει στοιχεία από τον πρωτεργάτη αυτού του είδους, Έρικ Ρομέρ. Ο Σον Γουάλας γνωστός και από το "όνομα του ρόδου" κουβεντιάζει και αναλύει φιλοσοφικά ερωτήματα μαζί με τον Αντρέ Γκρέγκορι. Θάνατος, έρωτας, γάμος, περιπέτεια, φιλοσοφία, απλά καθημερινά πράγματα μερικά από τα θέματα που καταπιάνονται.

Νομίζω ότι είναι η πιο δύσκολη ταινία του Μαλ και η πιο "ασυνήθιστη" από τις υπόλοιπες που έχει σκηνοθετήσει. Τα κοντινά πλάνα είναι το χαρακτηριστικό της σκηνοθεσίας του σε αυτό το φιλμ το οποίο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 70.

Δύσκολη ταινία, αυστηρά για σινεφίλ του Γαλλικού νέου κύματος κυρίως. 

ΑΜΑΤΕΟΥΡ (1994) Amateur

 

Μια πρώην καλόγρια και νυν συγγραφέας πορνογραφικών διηγημάτων, προσπαθεί να βοηθήσει έναν άγνωστο που πάσχει από αμνησία. Αγνοεί, φυσικά, ότι πρόκειται για αδίστακτο εγκληματία, που είχε σχέσεις με μια ανήλικη πορνοστάρ.

Δεν υπάρχουν πολλά για να γράψουμε για αυτή την ταινία. Ανεξάρτητο σινεμά, πολύ καλή προσπάθεια από τον Χαλ Χάρτλεϋ.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις της στις ταινίες και χτίζει το όνομα που έχει φτιάξει μέχρι σήμερα.

Είναι μια καλή ταινία, που αξίζει να την δείτε, έχει μυρωδιά από 90s και αυτό φαίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος πρωτίστως από την ηθοποία των πρωταγωνιστών. 

Δεν ακολουθεί τους κανόνες θα έλεγα αλλά έχει ένα δικό τουστυλ το φιλμ.

Η ΧΑΜΕΝΗ ΚΟΡΗ (2021) The Lost Daughter

 

Η υπόθεση με δυό λέξεις. Μια χωρισμένη Αγγλίδα καθηγήτρια έρχεται στις Σπέτσες για ολιγοήμερες διακοπές. Σύντομα, όμως, μικρές συμπτώσεις ξυπνούν σκοτεινές μνήμες από το παρελθόν της ως νεαρής μητέρας. 

«Η χαμένη κόρη» είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Έλενα Φεράντε, που σκηνοθέτησε η Μάγκι Τζίλενχαλ και έχει ως φόντο τις Σπέτσες και με πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη με Όσκαρ Ολίβια Κόλμαν.

Δε ξέρω τι να γράψω για την ταινία. Την θεωρώ φλύαρη. Η Ολίβια Κόλμαν κρατάει την ταινία μόνη της. Νομίζω πως αν δεν υπήρχε αυτή δε θα είχε καλύτερη τύχη. Η ερμηνεία της ήταν όντως πολύ καλή. Ξέρω ότι οι περισσότεροι έχουν δώσει καλές κριτικές για αυτή την ταινία. Δεν λέω ότι ήταν κακή, απεναντίας, ήταν δουλεμένη καλά αλλά κάπου έχασα το ενδιαφέρον μου. Κάπου ένιωσα ότι δεν ήξερα που ήθελε να καταλήξει.

Νομίζω θα στεναχωρήσω πολύ κόσμο, κι εγώ όμως είχα προσδοκίες για κάτι καλύτερο. Μου άρεσε το ότι είχε μια ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 80. Μου άρεσε σκηνοθετικά, οι Σπέτσες όπου και γυρίστηκε ήταν πολύ όμορφες, διάλεξε ωραία σημεία για να κινηματογραφήσει. 

Γενικά ήταν μια καλή ταινία που όμως την περίμενα πολύ πολύ καλύτερη από αυτά που είχα ακούσει.

Η ταινία έφτασε ως τα όσκαρ, η Κόλμαν ήταν υποψήφια για το όσκαρ α' γυναικείου και η Τζέσι Μπάκλεϊ για το β' γυναικείου.

Ωστόσο θα πρέπει να δώσουμε και ένα μπράβο στο Νετφλιξ που καταφέρνει να γυρίσει και ένα έργο αρκετά προσεγμένο.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ (2021) Lost Illusions

Η υπόθεση με δυό λέξεις. Στις αρχές του 19ου αιώνα, ένας νεαρός ποιητής από την επαρχία φτάνει στο Παρίσι, αποφασισμένος να κατακτήσει λογοτεχνικά την Πόλη του Φωτός.  

Μια ταινία η οποία είναι βασισμένη στο αριστούργημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ από το 1840. Ο Ξαβιέ Ζιανολί μεταφέρει εξαιρετικά το μυθιστόρημα του Μπαλζάκ με μια τολμηρότητα αλλά και ανατριχίλα.

Οι διακρίσεις τη ταινίας αρκετές. Βραβείο καλύτερης ταινίας, δεύτερου αντρικού ρόλου για τον Vincent Lacoste, υποσχόμενου ηθοποιού για τον Benjamin Voisin, σεναρίου, φωτογραφίας, σκηνικών και κοστουμιών στα Cesar. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο για τον Xavier Dolan, δεύτερο γυναικείο ρόλο για τις Jeanne Balibar και Cecile de France, υποσχόμενη ηθοποιό την Salome Dewaels, επίσης, μοντάζ, ήχο και ειδικά εφέ. Ακόμα είχε συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.

Εδώ έχουμε ένα δράμα εποχής το οποίο έγραψε ο Μπαλζάκ στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Τα ζητήματα που θίγονται είναι ξυρίως κοινωνικοπολιτικά. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που ξεκινάει από το μηδέν. Μπορεί να διαχειριστεί τη δόξα και το χρήμα και τη φήμη; Όλα γίνονται για το χρήμα;

Τα σκηνικά, τα κουστούμια και η φωτογραφία είναι εξαιρετικά και δίνουν αέρα μεγάλης ευρωπαϊκής παραγωγής καθώς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες χολλυγουντιανές ταινίες του είδους.

Τελικά ο έντυπος τύπος έχει περισσότερη επιρροή απ'όσο νομίζουμε. Ποιοί κρύβονται πισω από τις κριτικές; Ποιοί είναι αυτόι οι οποίοι καθορίζουν την τύχη ενός θεατρικού έργου; Όλα γίνονται και στις μέρες μας αλλά με διαφορετικό τρόπο πιά.

Εδώ οι τάξεις συγκρούονται με σκοπό να κερδίσουν φήμη και κύρος. Τελικά αξίζει να ρίξει το επίπεδό του ένας άνθρωπος για να αποκτήσει κύρος, φήμη, δόξα , πλούτη; 

Μια ταινία η οποία πιστεύω ότι θα αρέσει. Εμένα μου άρεσε πολύ. 

 

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ (2021) Black box

 

Η υπόθεση με λίγα λόγια. Ο Ματιέ Βασέρ είναι ένας ταλαντούχος ειδικός της γαλλικής Υπηρεσίας Αεροπορικών Ατυχημάτων. Αναλαμβάνει υπεύθυνος της έρευνας ενός πολύνεκρου περιστατικού, τα αίτια του οποίου φαίνεται να μην είναι τόσο ξεκάθαρα όσο πιστεύουν οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι.

Εδώ έχουμε ένα techno - θρίλερ ντυμένο σε χολλυγουντιανό mood. Μια ταινία η οποία έχει πάρει πολλα κλισέ από τις αμερικάνικες περιπέτειες - θρίλερ και τα έχει ενσωματώσει με μια πιο ευρωπαϊκή ματιά θα λέγαμε αλλά όχι με αμερικάνικη νοοτροπία.

Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό, απεναντίας είναι ένα καλοστημένο Γαλλικό περιπετειώδες θρίλερ το οποίο μέχρι και το τελευταίο λεπτό κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση παρ'ότι λίγο πολύ έχουμε υποψιαστεί πως θα τελειώσει και θα μπορούσαμε να πούμε ΄'οτι ακόμα και οι Αμερικάνοι θα το ζήλευαν.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ανάλυση μαύρων κουτιών. Η σκηνοθεσία του Γιαν Γκοζλάν είναι εξαιρετική από την αρχή μέχρι το τέλος. Πολύ ωραίες οι λήψεις με την κάμερα στο αεροπλάνο ενόσω σκέφτεται τα πραγματικά περιστατικά της συντριβής.

Ο ρυθμός κυλάει αργά, η σκηνοθεσία είναι ατμοσφαιρική, ίσως κάπου να έπρεπε να τρέξει λίγο περισσότερο αλλά αυτό δεν χάλασε καθόλου την ταινία.

Εκεί που χάνει σε κάτι, κερδίζει κάπου αλλού. Και αυτό την κάνει ένα καλοστημένο περιπετειώδες θρίλερ.

 

The Novelist's Film (2022)

 

Η υπόθεση: Μια διάσημη συγγραφέας συναντά δυο παλιούς γνώριμους. Μια ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου που μένει σε μια μικρή πόλη και έναν διάσημο σκηνοθέτη που θα αναλάμβανε την μεταφορά βιβλίου της στο σινεμά.

ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Hong Sang-soo επιστρέφει με την τελευταία του ταινία, σε γνώριμα μονοπάτια, "Ρομερικά" οπως τα χαρακτηρίζω χάρη στον μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη Έρικ Ρομέρ για όσους δε γνωρίζουν.

ο Νοτιοκορεάτης Hong Sang-soo έφυγε με το βραβείο Αργυρή Άρκτος - Μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ του Βερολίνου, όντας από τους αγαπημένους του φεστιβάλ αυτού.

Αυτή τη φορά κινείται σε ασπρόμαυρο φόντο το φιλμ του, το 27ο κατά σειρά. Ως γνωστόν οι ταινίες του δεν έχουν εντάσεις. Είναι ταινίες διαλόγου όπως τις αποκαλώ, στηρίζονται αποκλειστικά στον διάλογο. Άρα αν κάποιος περιμένει περισσότερα θα απογοητευτεί.

Σκηνοθέτες, συγγραφείς, ιδιοκτήτες βιβλιοπωλείων, ποιητές, εν ολίγοις άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων συναντιούνται και ανταλλάσουν απόψεις για ταινίες, για τα έργα τους, για τη σκηνοθεσία αλλά και για καθημερινά απλά πράγματα.

Η σκηνοθεσία πολύ καλή, εστιάζει στους πρωταγωνιστές της ταινίας του. Θεωρώ ότι είναι από τις ταινίες που απευθύνονται σε ένα κοινό που έχει συναντήσει τον Έρικ Ρομέρ στο παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιος άλλος θα δυσκολευτεί.

Η συγγραφέας ανακαλύπτει μια άλλη πτυχή του εαυτού της,αυτή της σκηνοθέτριας και προσπαθεί να κάνει την πρώτη μικρού μήκους ταινία.

Η μούσα του, Kim Min-hee για ακόμη μια φορά βρίσκεται εδώ.

Drive my Car (2021)

 

Η υπόθεση με λίγα λόγια. Ο Γιουσούκε Καφούκου, θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης, είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Ότο, μια σεναριογράφο. Η Ότο πεθαίνει ξαφνικά, αφήνοντας πίσω της ένα μυστικό. Δύο χρόνια αργότερα ο Καφούκου, αδυνατώντας να διαχειριστεί την απώλεια της γυναίκας του, δέχεται μια πρόταση να σκηνοθετήσει μια παράσταση σ' ένα φεστιβάλ και με το αυτοκίνητο του φτάνει στη Χιροσίμα. Εκεί γνωρίζει τη Μισάκι, μια απρόσιτη γυναίκα που έχει αναλάβει καθήκοντα σοφέρ. 

Ο Ριουσούκε Χαμαγκούτσι σκηνοθετεί την ίσως μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς 2021, η οποία ταινία βασίζεται στο διήγημα του διάσημου Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι. Ταινία η οποία συμμετείχε σε πολλά διάσημα φεστιβάλ μεταξύ των οποίων το φεστιβάλ Καννών όπου διαγωνίστηκε για τον χρυσό φοίνικα. Η ένωση κριτικών της Νέας Υόρκης τους τίμησε με το βραβείο της καλύτερης σκηνοθεσίας. Επίσης πήρε το βραβείο BAFTA καλύτερης ταινίας. 

Να πούμε ότι η Ιαπωνία για πρώτη φορά κερδίζει το βραβείο σεναρίου στις Κάννες. 

Η ταινία είναι αρκετά μεγάλη σε διάρκεια, περί τις 3 ώρες. όταν πρωτοξεκίνησε, στο πρώτο μιασάωρο, η αλήθεια είναι ότι δυσανασχέτησα μέχρι να εγκλιματιστώ και να καταλάβω πως το πάει ο σκηνοθέτης και πως θέλει να ξετυλίξει την ταινία. 

Από τη στιγμή όμως που μπήκαν οι τίτλοι αρχής η ιστορία μπήκε σε μια κανονική ροή και ανέβαζε λεπτό με λεπτό στροφές.

Μιλάμε για το πένθος, για την αποδοχή, για το πως αντιμετωπίζουμε κάποιες καταστάσεις που νομίζαμε πως είχαν διαφορετική "ιστορία".

Η ταινία μαγνητίζει τον θεατή και αν σας αρέσει το θέατρο, για την ακρίβεια το ποιοτικό θέατρο, θα σας αρέσει και η ταινία καθώς εδώ θα δούμε τις πρόβες και την ετοιμασία του σπουδαίου θεατρικού έργου "Θείος Βάνιας".

Η σκηνοθεσία μου άρεσε, τα πλανα ήταν αργά, κάποιες φορές ίσως να κουρασε λίγο και να μπορουσαν να είχαν κοπεί από την μεγάλη διάρκεια αυτή κάποια, λεπτά. 

Αν μη τι άλλο μια ταινία που αφορά ανθρώπους που αγαπάνε τον κινηματογράφο. 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (2020) The Woman Who Ran

 

Ενώ ο σύζυγός της βρίσκεται σε επαγγελματικό ταξίδι, η Γκαμ-χι επισκέπτεται τρεις φίλες της που ζουν στα περίχωρα της Σεούλ.

Ο Νοτιοκορεάτης Χονγκ Σανγκ Σου θυμίζει κάτι από Έρικ Ρομέρ σε αυτή την ταινία η οποία και απέσπασε την Αργυρή άρκτο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Επίσης ειδική μνεία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν

Θα την χαρακτηρίζαμε δραμεντί. Το φιλμ βασίζεται κυρίως στις συζητήσεις και στους διαλόγους που κάνουν μεταξύ τους οι χαρακτήρες. Δεν έχουμε έντονες συγκινήσεις, δεν υπάρχουν εντάσεις.

Η καθημερινότητά τους, τα ψυχολογικά τους, τα συναισθήματα που έχουν, βγαίνουν στις συζητήσεις μεταξύ των χαρακτήρων απολαμβάνοντας το φαγητό τους και τον καφέ τους.

Θα λατρέψετε τη σκηνή με την γάτα, πραγματικά φοβερή σκηνή. Μια από τις καλύτερες σκηνές με γάτα που έχει γυριστεί.

Ταινία δωματίου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μιας και όλες οι σκηνές σχεδόν είναι γυρισμένες εντός των τεσσάρων τοιχών. όλη η  ταινία βασίζεται στα ακίνητα πλάνα. Εντύπωση μου προκάλεσε ότι στις περισσότερες σκηνές εκεί που είχε ένα πλάνο από απόσταση ξαφνικά ζούμαρε απότομα κάνοντας κοντινό πλάνο δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στους χαρακτήρες και σε αυτά που κουβεντιάζανε.

Είναι μια ταινία η οποία βασίζεται όπως προανέφερα στον διάλογο, εντάσεις δεν υπάρχουν, ούτε έντονες συγκινήσεις οπότε αν δεν αναζητάτε κάτι τετοιο θα έλεγα να μην το δείτε.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (2016) L'avenir/Things to Come

 

Καθηγήτρια φιλοσοφίας και παντρεμένη με δύο παιδιά, η παθιασμένη με τη δουλειά και τους γύρω της Ναταλί πρέπει να βρει χρόνο να φροντίσει και την κτητική μητέρα της. Όταν ο άντρας της της ανακοινώνει πως έχει ερωμένη, εκείνη πρέπει να επανεκτιμήσει τη ζωή της από την αρχή.

Ιζαμπέλ Ιπέρ. Δεν υπάρχουν πολλά για αυτή την σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιό που μπορεί να πεί κανείς. Νομίζω η καλύτερη Γαλλίδα ηθοποιός αυτή τη στιγμή και από τις καλύτερες παγκοσμίως.

Μια ταινία η οποία θα έλεγα ότι "μυρίζει" ή "έχει κάτι" από Έρικ Ρομέρ. Το φιλμ είναι γυρισμένο κατά κύριο λόγο σε φωτεινά πλάνα, μέσα στον ήλιο και οι τοίχοι είναι άσπροι, όλοι, ειδικά στο σπίτι της με την τεράστια βιβλιοθήκη της, δείγμα του ότι η σκηνοθέτης Mia Hansen-Love επιθυμεί την φωτεινότητα και την λάμψη. 

Η ικανότητα της Ιπέρ να εναλλάσσεται στους ρόλους της είναι μοναδική και το καταφέρνει επάξια και σε αυτή την ταινία. Η κάμερα ακολουθεί την Γαλλίδα ηθοποιό καθ'όλη τη διάρκεια. 

όσοι αγαπούν τα βιβλία νομίζω θα αγαπήσουν αυτό το φιλμ. Τα γηρατειά, ο φόβος της μοναξιάς, οι φιλοσοφικές αναζητήσεις είναι θέματα που απασχολούν τον σκηνοθέτη παρ'ότι στην αρχή της ταινίας έδειξε να κλίνει προς τα προβλήματα της νεολαίας.

Είναι μια ταινία η οποία μπήκε κατευθείαν στις αγαπημένες μου και σίγουρα μια ταινία που θα ξαναδώ και τρίτη φορά.

Η βιβλιοθήκη η οποία είναι τεράστια στο σπίτι της είναι αξιοζήλευτη δείγμα του ότι δείχνει ότι και αυτή αλλά και ο άντρας της είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν φιλοσοφικό πνεύμα. 

Η ταινία συμμετείχε σε πολλά φεστιβάλ με υποψηφιότητες και νίκες τόσο σκηνοθεσίας όσο και γυναικείου ρόλου αλλά και καλύτερης ταινίας. Αργυρή Αρκτος Σκηνοθεσίας στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ (2021) Parallel Mothers

 

Η Γιάνις είναι φωτογράφος η οποία μεγαλώνει μόνη τη μικρή κόρη της. Μια σειρά ενδείξεων τη γεμίζει αμφιβολίες για το κατά πόσο είναι η αληθινή της μητέρα και αποφασίζει να κάνει τεστ DNA.

Μητρότητα. Τα πάντα γύρω από την μητρότητα θα μπορούσε να ήταν η ταινία αυτή. Ο Πέντρο Αλδομοβάρ, 72 χρονων συνεχίζει να εντυπωσιάζει. Η ταινία αυτή κοντραρίστηκε με το τέλειο αφεντικό με τον Χαβιέ Μπαρδέμ.

Η Πενέλοπε Κρούζ ήταν πάρα πολύ καλή και αυτό φαίνεται και από το βραβείο που κέρδισε στο φεστιβάλ Βενετίας με το βραβείο ερμηνείας.

Είναι γεγονός ότι στις περισσότερες ταινίες του ο Αλμοδοβάρ έχει πρωταγωνίστρια γυναίκα, έτσι κι εδώ δεν ξεφεύγει από αυτή την λογική.

Δεν έχω να πω πάρα πολλά για αυτή την ταινία παρά μόνο το ότι είναι ένα φιλμ που θίγει τη μητρότητα και την έννοια με αρκετά "πολιτικό'' λόγο, θα μπορούσαμε να πούμε πιο ελεύθερα. 

Η Πενέλοπε Κρούζ είναι μια ηθοποιός που μου αρέσει πάρα πολύ και την εκτιμώ πολύ, ακόμα κι εδώ δείχνει ότι είναι μια ηθοποιός που πάντα κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχει τη δυνατότητα να κρατάει μια ταινία πανεύκολα.

Βέβαια χωρίς να θέλω να κάνω κάποιο σπόϊλερ θα πρέπει να πω ότι ξεφεύγει λίγο από ένα σημείο κι έπειτα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αλλοιώνεται. Απλώς θα έλεγα μας εκπλήσσει.

Παραπάνω ανέφερα ότι αντιμετώπισε τον Χαβιέ Μπαρδέμ. Θεωρώ ότι αδίκως δεν βρέθηκε στην θέση του για την καλύτερη ταινία για τα όσκαρ. Ήταν καλύτερη ταινία κατά τη γνώμη μου.

Θα πρέπει να πούμε ότι και η Milena Smit ήταν εξίσου καλή.

Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ, Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ (2020) My Donkey, my lover and I

 

Η ερωτευμένη και απελπισμένη Αντουανέτ αναζητά τον εραστή της στις διακοπές της, στο μέρος που θα τις κάνει και αυτός...

Η Καρολίν Βινιάλ στήνει μια πάρα πολύ ωραία και έξυπνη ρομαντική κομεντί ή αλλιώς πιο ευχάριστα road trip κομεντί και το αποτέλεσμα είναι πολύ ευχάριστο. Η Λορ Καλαμί η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει επίπεδο και με την σειρά Call my agent που πιστεύω οι περισσότεροι την ανακαλύψαμε εκεί στον ρόλο της γραμματέας και όχι μόνο αλλά και με την ταινία Full Time την οποία κράτησε μόνη της ολόκληρη και είναι από τις πιο καλές που έχω δεί το φετινό καλοκαίρι στο σινεμά, έχω ανεβάσει και σχετικό review για την ταινία αυτή, είναι πάρα πολύ καλή στον ρόλο της απεγνωσμένης ερωμένης και μας χαρίζει μερικές ωραίες κωμικές αλλά και πιο δραματικές στιγμές, δείγμα του ότι διαθέτει πολύ ταλέντο η Γαλλίδα αυτή ηθοποιός.

Φυσικά βοηθάει και ο αγαπημένος μας τετράποδος γαϊδουράκος ο οποίος την βάζει σε μπελάδες και προσωπικές αναζητήσεις. 

Η Λορ Καλαμί πήρε το βραβείο Σεζάρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας δικαίως θα λέγαμε και αυτό δείχνει όπως προανέφερα την εντυπωσιακή άνοδο που έχει τα τελευταία χρόνια η Γαλλίδα.

Η Αντουανέτ είναι πολύ ανοιχτή ως χαρακτήρας κάτι που την φέρνει σε δύσκολη θέση με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες της όταν τους λέει τον πραγματικό λόγο που αποφάσισε να κάνει το ταξίδι αυτό.

Σίγουρα είναι μια πολύ ευχάριστη επιλογή για το καλοκαίρι μιας και παίζεται ακόμα σε θερινά αλλά και γενικά για όποτε την δείτε.

LUNANA, ΕΝΑ YAK ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ (2019) Lunana, a Yak In The Classroom

 

Ένας νεαρός δάσκαλος στο σύγχρονο Μπουτάν, ο Ουγκιέν, παραμελεί τα καθήκοντά του, αφού ετοιμάζεται να φύγει στην Αυστραλία για να γίνει τραγουδιστής. Οι προϊστάμενοί του, υπό μορφή τιμωρίας, τον στέλνουν να ολοκληρώσει την υπηρεσία του στο πιο απομακρυσμένο σχολείο του κόσμου, στο χωριό Λουνάνα. Μετά από οκτώ ημέρες εξαντλητικής πεζοπορίας μόνο για να φτάσει στο χωριό, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να αποχαιρετήσει τις δυτικότροπες ανέσεις του. Στη Λουνάνα δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε σχολικά βιβλία, ούτε καν μαυροπίνακας. Αυτή είναι η υπόθεση με λίγα λόγια.

Είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος. Η ταινία του 2019 από τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη Pawo Choyning Dorjiο η οποία μας έρχεται από το Μπουτάν παρακαλώ. Και ναι το Μπουτάν βγάζει μια υπέροχη ταινία υποψήφια για όσκαρ. Θα αναλύσω παρακάτω. Το Μπουτάν βρίσκεται στη Νότιο Ασία και συνορεύει με την Κίνα, το Θιβέτ και την Ινδία. Οι κάτοικοί της αγγίζουν τις 770.000. Η ταινία δεν αγγίζει καθόλου την υπερβολή και αυτό είναι στα συν της.

Σίγουρα αυτή την ιστορία, όχι σε αυτήν ακριβώς την μορφή αλλά σε κάτι παρόμοιο την έχουμε ξανασυναντήσει, κυρίως σε αμερικάνικες ταινίες και όχι μόνο. Παρ'όλα αυτά είναι αξιέπαινος ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο σκηνοθέτης αυτό το ταξίδι του δασκάλου προς την Λουνάνα και το πως ο ήρωάς μας βιώνει την όλη αυτή εμπειρία ερχόμενος από την πόλη σε ένα χωριό στο οποίο στην κυριολεξία δεν υπάρχει τί-πο-τα. Και βλέπουμε πως είναι η ζωή χωρίς ένα αντικείμενο το οποίο είναι απαραίτητο, το τηλέφωνο.

Προσωπικά, μου άρεσε πολύ, τα τοπία ήταν πανέμορφα, μέσα στην ομίχλη και στο πράσινο. Συναντησα μια κουλτούρα εντελώς διαφορετική από την ευρωπαϊκή και όχι μόνο και είδα καινούργια μέρη. Και όμως, αυτά τα παιδιά τα οποία είναι στη μέση του πουθενά δικαιούνται να έχουν όνειρα όπως και τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου και των πόλεων. 

Μπορεί να έχω ξανασυναντήσει παρόμοιες ταινίες ωστόσο αυτή ομολογώ ότι με κράτησε κολλημένο στην οθόνη περί τις δύο ώρες περίπου, όσο δηλαδή κράτησε. Θα σας πρότεινα οπωσδήποτε αν είστε λάτρης του καλού κινηματογράφου να την βάλετε στη λίστα σας και να την δείτε. 

Σημείωση: Αν η ταινία παιχτεί σε θερινό προτείνω να πάτε. Αξίζει.

 

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ (2022) Εverything Everywhere All at Once

 

 

Η Έβελυν, μια Αμερικανίδα - Κινέζα μπλέκει άθελά της σε μια τρελή περιπέτεια παράλληλων συμπαντων. 

Μια ταινία η οποία συμπαρασύρει τον θεατή σε μια αχανή ιστορία στην οποία χρειάζεται απόλυτη προσήλωση σε αυτές τις 2.30 ώρες και αυτό διότι μπορεί να χαθεί ανα πάσα στιγμή με τα πολλά πέρα δώθε. Παρεμπιπτόντως παραείναι μεγάλη η διάρκεια.

Ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλό και η αρχή όντως μας προϊδεάζει γι'αυτό κάπου από ένα σημείο κι έπειτα θεωρώ ότι αρχίζει να κουράζει και να επαναλαμβάνεται, όχι απαραιτήτως προς το χειρότερο απλά λίγο λες πάλι τα ίδια, το είδα πριν λίγο.

 

Είναι όμως σίγουρα μια απολαυστική περιπέτεια, πέρασα καλά, είναι εντελώς παλαβή και με πολύ δόση χιούμορ και τρέλας.

Οι συνεχείς εναλλαγές από σύμπαν σε σύμπαν κάπου έχω την εντύπωση ότι φρακάρει το μυαλό του θεατή. Στα συν οι πολύ ωραίες σκηνές πολεμικών τεχνών - κουνγκ φου και έξυπνες και ωραίες ιδέες στις μάχες.

 

Η Μισέλ Γεό, πράγματι, είναι η κατάλληλη γι'αυτόν τον ρόλο. Είναι πραγματικά ίσως κομμένος και ραμμένος για αυτήν. Θεωρώ πως η ταινία απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, σε οπαδούς αυτού του στυλ αν μπορεί να ειπωθεί διαφορετικά.

 

Έχει επιρροές από γνωστές ταινίες, όπως Ματριξ, Ρατατούης κλπ. Θα υπάρξουν στιγμές που θα νομίσετε ότι τίποτα δε βγάζει νόημα. Σε μένα υπήρξαν αρκετές, αλλά κάτι το ξύλο και η δράση μου διέλυαν την όποια αμφιβολία που είχα και παρακολυθούσα τις άπειρες σκηνές δράσης. Μέσα στις  ατελείωτες μάχες στα παράλληλα σύμπαντα θα δούμε και δραματικές στιγμές οι οποίες θα φανερώσουν και την ανθρώπινη πλευρά της ηρωίδος μας κάτι που προσδίδει έναν τόνο λίγο πιο συναισθηματικό και δεν κάνει εντελώς "ξύλινο" τον χαρακτήρα.

Έχω την εξής απορία. Σε τι κατάσταση βρισκόταν ο σεναριογράφος όταν την έγραψε; Πάντως όχι σε κανονική...αστειευόμενος φυσικά το λέω αυτό με την έννοια ότι πραγματικά είναι χαώδες το σενάριο.

Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (2021) The Worst Person in the World

Τι έχουμε εδώ; Το χρονικό τεσσάρων χρόνων από την ζωή μιας νεαρής γυναίκας, η οποία καλείται να εξερευνήσει τα περίπλοκα μονοπάτια της ζωής και του έρωτα ενώ παλεύει για την καριέρα της.

Τι ωραία ταινία. Μα τι ωραία ταινία. Μα τι υπέροχη ταινία. Τι άλλο να πω και να γράψω.

Πραγματικά την απόλαυσα. Και θα την ξαναδώ και σε θερινό σύντομα. Δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι δυο και κάτι ώρες. Πολύ ευχάριστη στην θέασή της. Η Renate Reinsve ήταν εκπληκτική και αυτό φαίνεται και από το βραβείο που πήρε. 

Η Renate Reinsve τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο φεστιβάλ Καννών, δικαίως θα έλεγα καθώς η ερμηνεία της ήταν το λιγότερο σαρωτική. Είχε επίσης δύο υποψηφιότητες στα όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρωτότυπου σεναρίου καθώς και BAFTA καλύτερης ταινίας και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Επίσης ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα.

Η δραματική - αισθηματική - ρομαντική κομεντί μας έρχεται από τη Νορβηγία και αυτό σίγουρα είναι έκπληξη καθώς δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πολλές ταινίες από την συγκεκριμένη χώρα.

Ο  Γιοακίμ Τριερ αντιμετωπίζει τον έρωτα με τέτοιο ρεαλισμό και τέτοια ειλικρίνεια που νομίζεις ότι είσαι κι εσύ κάπου εκεί μέσα σε αυτή την ιστορία. Κάπου πιστεύεις ότι ο υπάρχει μια πτυχή του εαυτού σου σε αυτή την ιστορία ή μπορεί να ήθελες να υπάρχεις. Νομίζω όλοι έχουμε περάσει έστω και λίγο αυτή τη διαδρομή.

Υπάρχουν σκηνές που είν αι τόσο καθημερινές και οικείες σε όλους μας και εξελίσσονται με τέτοιο φυσικό τρόπο που κάνει την ταινία πολύ "γήινη" και ελκυστική στον θεατή. Είναι όλα ρεαλιστικά χωρίς να έχουμε υπερβολές. Την απόλαυσα αυτή την ταινία, ήταν πολύ ευχάριστη και η σκηνοθεσία επίσης ήταν πολύ καλή.

Η ταινία χωρίζεται σε πρόλογο, 12 κεφάλαια και επίλογο κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει.

Όλοι κάποτε αναρωτιόμαστε καθώς μεγαλώνουμε τι κάνουμε, τι θέλουμε από τη ζωή μας. Κάπως έτσι κινείται και η ηρωίδα μας.

Μια από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί των τελευταίων χρόνων και σίγουρα Must-See.

Σπέυσατε...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ (2019) Evge

 

Έχοντας χάσει τον μεγάλο του γιο στον πόλεμο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, ο Μουσταφά αποφασίζει να πάρει το σώμα του παιδιού του και να το θάψει στον τόπο που γεννήθηκε, την Κριμαία.

Ένα road movie μεταξύ ενός πατέρα και του γιού του.

Η ταινία είχε επίσημη συμμετοχή Επίσημη συμμετοχή στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμα» του φεστιβάλ Καννών.

Αυτό είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 29χρονου Ναριμάν Αλίεφ και η ταινία αυτή μας έρχεται από την Ουκρανία.

Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη η ταινία μιλά για την δύναμη του πνεύματος, της αγάπης και της ελπίδας, με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο.

Το σενάριο της ταινίας φαίνεται τόσο μικρό και η υπόθεση πολύ απλή όμως ο σκηνοθέτης εδώ καταφέρνει να αγγίξει το σημείο που πρέπει στον θεατή. Ο πατέρας με τις παραδοσιακές αρχές, άλλοτε περίεργος και κακός και άλλοτε στοργικός και δίπλα στο παιδί του. Το παιδί άλλοτε φιλόφοξο και να θέλει να τελειώσει τις σπουδές του και άλλοτε δίπλα στον πατέρα του που θέλει να φέρει σε πέρας την αποστολή να μεταφέρει το πτώμα του γιού του στην Κριμαία.

Η σχέση μεταξύ των δύο έρχεται στην οθόνη αντιμέτωπη με αναμνήσεις του παρελθόντος και τις αντίθετες ζωές που διανύουν πατέρας και γιός. 

Εκεί που νομίζεις ότι είναι θρησκευτική θίγει θέματα κοινωνικά και αποκτάει χαρακτήρα δραματικό. Σίγουρα είναι ένα φιλμ που χρήζει προσοχής.